มารยา พรสวรรค์ของหญิงสาวทุกคน

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้พองจัง อยากเอาเรื่องใกล้ตัวมาเขียนบ้างค่ะ มีคนมาบอกว่าทำไมพองจังไม่เขียนเรื่องที่มีตัวละครเป็นเด็กไทยมั่ง อ้าวๆ ก็ที่ผ่านมาพองจังก็ตามใจแฟนๆ ที่เค้าชอบตัวละครญี่ปุ่นี่คะ แต่ว่าทำแต่เรื่องแนวแฟนตาซีมาเยอะ ทำให้นึกอะไรที่เป็นธรรมดาไม่ออกเลยค่ะ เอาเป็นว่า พองจังของฉวยเรื่องใกล้ตัวที่มีแง่มุมน่าคิดมาให้อ่านกันดีกว่าเนาะ ลองๆ ดูก่อน นิยายเรื่องนี้ชื่อเรื่องก็บอกแล้วว่ามารยา เป็นการเสนอแง่มุมของคำว่ามารยาค่ะ แล้วก็เนื้อเรื่องค่อนข้างที่จะไม่มีอะไรพิเศษนัก จะออกแนวผู้ใหญ่นิดๆ ค่ะ แล้วก็บนสนทนาก็จะบ้านๆ ออกไปแนวไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ค่ะ เพราะว่าจำลองมาจากเรื่องใกล้ๆ ตัวเองค่ะ ตัวละครก็ยกมาจากที่ใกล๊ใกล้เนี่ยแหละ เอาหละยังไงก็ลองอ่านกันดูนะคะ

 คลิกป๋มหน่อยคัฟ

เนื้อเรื่อง

...มารยา… พรสวรรค์ที่ฟ้าประทานให้สตรีทุกคน

“ยัยอัยย์ มาทำอะไรที่นี่หนะ” เสียงหนึ่งร้องทักขึ้นอย่างดีอกดีใจ

“อ้าวนุ่น ฉันกำลังจะไปหาแกอยู่พอดีเลย” สาวผมสวยละสายตาจากบรรดาขวดแชมพูทั้งหลายหันไปหาเพื่อนสาว

“แกจะหาฉันหรอ”

“อืม ก็แวะซื้อของก่อนแล้วค่อยไปหาแกไง” อัยย์หันไปมองรถเข็นของห้างสรรพสินค้าที่ด้านหลัง

“เอ้า นั่นโด่หรอ” นุ่นร้องทักชายหนุ่มตัวสูงผิวสีแทนผมหยักศก ที่ยืนอยู่กับรถเข็น เขาเข็นรถเดินเข้ามาหา

“หวัดดีนุ่น”

“หวัดดี พวกแกเนี่ยอมตะนิรันดร์กาลจริงๆ นะ ว่าแต่จะไปหาฉันทำไมอะ”

“ก็ว่าจะชวนแกไปเที่ยวทะเล พอดีว่าโด่จะพาฉันไปให้ที่บ้านรู้จักหนะ ก็คิดว่าจะชวนแกไปด้วย เห็นบ่นว่าอยากไปเที่ยวทะเลนี่” อัยย์สาทะยาย

“จะเอากันจริงๆ แล้วงั้นสิ” นุ่นทำหน้ารับรู้

“พูดไรน่าเกลียดหนะแก อายคนเค้ามั่ง” อัยย์หันไปมองรอบๆ ที่มีคนเดินซื้อของอยู่มากมายไปหมด

“ปกติก็เอากันจริงอยู่แล้วหละนะ แต่ว่าอยากจะเอาให้ถูกต้องตามประเพณีหนะ” ชายหนุ่มหนึ่งเดียวพูดแล้วก็หัวเราะ แล้วก็ถูกตีแปะไปที่ท่อนแขน

“เห่อๆ นั่นสินะ ว่าแต่ซื้ออะไรไปเยอะแยะหนะ” นุ่นชะเง้อมองของในรถเข็น

“ก็เครื่องประทินโฉมอัยย์เค้าทั้งนั้น” โด่พูดเหมือนโยนข้อหาไปให้แฟนสาว

“ตาบ้าน้อยๆ หน่อยของกินของตัวก็อยู่ข้างล่างเต็มเลยไม่ใช่หรอคะ แฟนจะสวยนี่บ่นหรอ เพื่อใครหา เพื่อใครคะ ตอบสิ” อัยย์โวยวายอย่างเคย

“โต้ดคร้าบบบบ” โด่ส่งเสียงยอมแพ้

“โห มีแววกลัวเมียตั้งกะยังไม่ได้แต่งเลยนะเนี่ย” นุ่นแซว

“ไม่ได้กลัวนะ อย่างอัยย์หนะหรอ โด่ปราบได้อยู่แล้วนิ” โด่ทำท่ามั่นใจ

“ยังไงอะ” นุ่นทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ

“ก็แบบนี้ไง เวลาอัยย์หือกับโด่ ก็นี่เลย มือซ้ายมา มือขวาตาม” โด่อธิบาย

“จะตีเค้ารึไงตาบ้า” อัยย์โวยอีก

“เปล่าจ้ะ มือซ้ายมา มือขวาตามประกบ ขอโทษคร้าบบ” สองสาวหัวเราะ

“นี่เราไปคุยกันที่ฟู๊ดคอร์ดดีกว่านะ อย่ามายืนคุยกันตรงนี้เลย เกะกะเค้า” อัยย์ชักชวน

---

หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็ไปที่ฟู๊ดคอร์ดเพื่อพูดคุยกัน

“นี่แกคิดจะไว้ผมให้ยาวไปถึงบ้านโด่เลยรึไงยัยอัยย์” นุ่นซดน้ำอัดลมแล้วก็บ่น

“ก็ไม่รู้เหมือนกันอะ” อัยย์แกะกล่องขนมเค้กโรลที่ซื้อมา

“ยาวไปถึงร่องตูดแล้วละมั้งเนี่ย ตัดได้แล้วหนะแก” นุ่นบ่นต่อ

“ไม่เอาไม่ให้ตัด โด่ชอบแบบนี้นิ ตัดมีงอน” โด่แย้งขึ้นแล้วก็ยกมือขึ้นลูบผมแฟนสาว

“ดู ดูสิแก” อัยย์ยิ้ม แล้วก็ชี้มือไปทางแฟนหนุ่ม

“อะนะ แล้วนี่จะไปกันวันไหนอะ จะได้เตรียมของมั่ง”

“ก็วันจันทร์หน้า แล้วฉันจะไปรับแกที่บ้านก็แล้วกัน”

“อืมๆ” นุ่นส่งเสียงรับรู้ แล้วก็แกะถุงขนมกรุบกรอบของชอบมากิน

“นี่แกยังกินของไม่มีประโยชน์พรรค์นี้อยู่อีกรึไง” อัยย์ทักเพื่อนสาว

“ก็ฉันชอบของฉันนี่หว่า แล้วนี่จะเอารถไปเองหรอ” นุ่นบ่นแล้วก็ถาม

“อืม ก็เอารถไปเองอะดิ” อัยย์ตอบ

“โห จากเชียงใหม่ไปสงขลาเนี่ยอะนะ กี่วันถึงวะ” นุ่นร้องขึ้น

“ก็ไม่รีบนี่น่า ขับไปแวะไป ถึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” โด่พูด แล้วก็จับมือแฟนสาวที่กำลังจิ้มลูกเชอร์รี่ที่วางอยู่บนครีมหน้าเค้กไปใส่ปากตน แล้วยิ้มทะเล้น

“เง้อ ตาบ้าเชอร์รี่ของเค้าอะ เอาคืนมานะ” อัยย์โวย

“มาเอาจิ จุ๊บๆ” โด่ยิ้มท้าทาย

“ตาบ้าแย่งกินของเค้า” อัยย์ทำหน้างอน

“แล้วเค้าเป็นใคร” โด่มองคิ้วที่ย่นเค้าหากันกับแก้มที่อมลมเอาไว้จนป่องนั้น แล้วถาม

“แฟนเค้า” อัยย์ตอบอย่างเร็วๆ จนแทบจะฟังไม่ออกว่าตอบว่าอะไร แต่ก็เป็นที่รู้กัน

“เอ้อ ก็นั่นสิ ของชอบแบ่งให้แฟนกินมั่งไม่ได้รึไง”

“ชิ ก็ได้ค่ะ” อัยย์ทำค้อน

“ก็แค่นั้นแหละ”

“คู่นี้นี่มันยังไงกัน” นุ่นบ่น

“ไปห้องน้ำแปบนะ” โด่ลุกขึ้นเดินไปจากโต๊ะ

“สมหน้าแย่งกินของเค้าท้องเสียแล้วอะดิ” อัยย์ร้องตามหลัง โด่ก็ได้แต่หันมายิ้มแล้วก็ส่ายหัว

“รักกันจริงน้าพวกแกเนี่ย กี่ปีแล้ววะ” นุ่นถาม

“จำไม่ได้เหมือนกัน”

“เอ้า”

“แล้วแกอะตอนนี้คบใครคนไหนอยู่” อัยย์ถามเพื่อนสาว

“ก็เรื่อยๆ เหมือนเดิมอะนะ ฉันไม่อยากจะจริงจังกับใคร ถ้าจะให้เอาจริงๆ ขอหล่อรวยได้มะ”

“ตายไปหมดแล้ว” อัยย์แซว

“ว่าแต่แกอะ” นุ่นทำตาเจ้าเล่ห์

“อะไร”

“โด่มันดีตรงไหนถึงได้เอามัน”

“ก็เคยกินเหล้า เคยสูบบุหรี่ เคยเป็นเสือผู้หญิง ที่บ้านก็จน ดำก็ดำ หล่อก็ไม่หล่อ มีดีแค่คารมสุดยอด”

“- -* มันไม่มีดีขนาดนั้นแกยังจะเอามันทำผัวอีกงั้นหรอ แกชอบแบบนั้นหรอวะ” นุ่นบ่น

“ก็นะ ชอบของดำ อะไรดำๆ นี่เร้าใจโคดๆ เลยหวะ ไม่หล่อก็ดีจะได้ไม่มีคนมาแย่ง ที่บ้านจนแต่ก็รู้จักทำมาหากิน แล้วก็ไม่เห็นจะเคยเดือดร้อนเรื่องเงิน เหมือนอย่างฉันเลยนะ แล้วก็สัญญาว่าจะเลิกเป็นเสือผู้หญิง ถึงแม้ว่าจะยังติดนิสัยหูดำอยู่บ้างก็เหอะ ส่วนบุหรี่ก็เลิกสนิท ส่วนเหล้าก็มีบ้างนานๆ ครั้งกะเพื่อนฝูงอันนี้อนุญาต” อัยย์ร่ายยาวพลางนับนิ้ว

“แสดงว่าเมื่อก่อน เลวไร้ที่ติเลยอะดิ แล้วแกรู้แบบนี้ยังคบกันอยู่ได้มาหลายปีเนาะ แล้วธีระอะออกจะแสนดีน่ารักเรียนก็สูงกว่าไมแกไม่เอาวะ”

“ธีระหรอ อันนั้นคุณหนูเกินไปหวะ แกชอบแบบนั้นก็จีบดิวะ พอดีว่าไม่ใช่สเป็กฉันหนะ ฉันชอบแบบ หล่อ ล่ำ ดำ ถึก มีอย่างใดอย่างนึงก็เอาแล้วหละ” อัยย์ยุยง

“- -* โอ้ย ฉันหนะอยากจะฟันใจจะขาด แต่เค้าไม่มองฉันเลยหนะซี่” นุ่นบ่น

“จะบอกให้นะ คนที่เคยเลวหนะ ก็จะรู้อะไรต่อมิอะไรมากว่าคนที่สะอาดสะอ้านบริสุทธิ์ไม่รู้อะไรเลย ป้าไพหนะแกเลี้ยงลูกชายอย่างเทวดา เรื่องไม่ดีไม่งามก็ไม่เคยได้รับรู้ เรื่องผู้หญิงก็อาจจะพอรู้บ้างแต่ก็คงไม่เจนจัดนัก ผัวที่ตามผู้หญิงไม่ทันเอาซะเลยหนะ เดี๋ยวก็ถูกนังจิ้งจอกมันล่อไปชิกกาด๊อก ก็จบเห่กันพอดีชีวิตคู่” อัยย์อธิบายวิสัยทัศน์

“อะนะ ชอบคนรู้มากๆ ประสบการณ์จัดๆ ว่างั้นเหอะ” นุ่นเดา

“ก็ประมาณนั้นแหละ”

“แกเองถ้าเทียบกับโด่แล้วก็คุณหนูเหมือนกันหละวะ ส้นตีนแกยังบางกว่าหนังหน้าโด่มันซะอีก” นุ่นบ่นบ้าง

“เวอร์ๆ แกหนะก็คิดถึงเรื่องชีวิตคู่ได้แล้วหละนะ จะมัวรักอิสระโฉบคนโน้นทีคนนั้นที อีกหน่อยจะเหงานะ ผู้ชายมันน้อยลงทุกวันแกมัวเลือกมากระวังอีกหน่อยจะไม่มีชายให้โฉบ” อัยย์เตือน

“ก็ฉันไม่ใช่เป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างแกนิ ใครจะเอาทำเมียจริงๆ วะ” นุ่นบ่นน้อยใจ

“มันก็ไม่เสมอไปหรอกนะ เรื่องแม่บ้านแม่เรือนอะไรเนี่ย ฉันก็ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิด กับข้าวก็พอทำกินได้ไม่ได้อร่อยเลิศเลออะไร มันมีเทคนิคอะไรที่มากกว่าความอร่อยเว้ย เรื่องแม่บ้านแม่เรือนหัดทำก็ทำกันได้ แล้วอีกอย่างผู้ชายสมัยนี้ก็ไม่ค่อยถือสาเรื่องการเป็นแม่บ้านแม่เรือนของผู้หญิงเหมือนสมัยก่อน เรียกว่าเมียซื้อกับข้าวถุงให้กินก็กินได้ชิวๆ มันคิดซะว่าทนกินกับข้าวถุงยังดีกว่าไม่มีอะไรกิน”

“มันไม่ใช่แค่นั้นหนะซี่ ฉันนิสัยยังไงคนๆ นั้นก็ต้องรับได้ด้วยหนะ ฉันชอบอะไรคนๆ นั้นก็ต้องชอบด้วยอะนะ”

“ก็เข้าใจไง มันต้องมีซักคนในจำนวนกิ๊กๆ ของแกนั่นแหละที่มันรับสภาพแกได้หนะ แกดูอย่างฉัน ฉันเคยเอาแต่ใจกับพวกแกที่เป็นเพื่อนไหม๊ เคยดิ้นจะเอาๆ อย่างที่ทำกับโด่รึเปล่า แล้วตอนอยู่กับพวกแกตบใครถึงไหนถึงกัน อยู่กับโด่เคยตบใครให้โด่เห็นไหม๊ ก็ไม่เคย บางอย่างมีได้ลดได้ เมื่อก่อนฉันติสแค่ไหนหรือแกจำไม่ได้” อัยย์บ่นตอบ

“ก็ถูกของแกแต่ถึงมีก็ไม่หล่อไม่รวยหวะ” นุ่นทำหน้าเซ็งแล้วก็ยกน้ำอัดลมมาซดอีก

“เอ้า แกจะเอาหล่อรวย นี่ไม่คิดจะทำมาหากินแล้วรึไง อยู่เปล่าๆ ปรี้ๆ ไปวันๆ มันหนุกหนานมากรึไง”

“เออดิ ฉันไม่อยากทำงานหวะ”

“ดูดิคิดไปได้ สุดท้ายนะความจริงใจเท่านั้นแหละจะทำให้คนสองคนอยู่กันยืด แกได้แต่โฉบ ไม่เคยลองไปมีชีวิตร่วมกับเค้าจะไปรู้ได้ยังไงว่า อยู่อย่างไม่ร่ำรวยก็มีความสุขได้หนะ” อัยย์เทศนา

“สาธุหวะ”

“ไม่ต้องมาประชดเลย ฉันรู้ว่าแกเป็นเด็กแนว อยากได้คนตรงที่รับแกได้ แต่ว่าถึงจะหล่อรวย ถ้าวันนึงแกกับมันพูดกันไม่รู้เรื่อง แล้วมันก็ต้องเลิกกันหละวะ”

“มันก็ถูกของแกอะนะ แล้วแกกะโด่อะ ถ้าเกิดจะแต่งกันจริงๆ จะทำไงวะ” นุ่นทำท่าปลงแล้วก็ถาม

“ก็ยังไม่ได้คิดเลยนะ พ่อของโด่เค้าก็อยากให้ฉันไปอยู่ท้างโน้น แต่ว่าฉันอยากให้โด่มาอยู่กับฉันทางนี้มากว่า กำลังคิดว่าถ้าแต่งกันจริงๆ ก็จะอยู่ที่โน่นซักพัก รอให้โด่บวชเรียบร้อยอย่างที่พ่อเค้าต้องการ หรือไม่ก็ถ้าแกอยากได้หลานก็จะอยู่จนว่าลูกจะโตพอเข้าซักประถมค่อยย้ายกลับมา” อัยย์คิดการไกล

“โห นี่แกคิดไปโน่นเลยหรอ”

“ก็แค่คิดเฉยๆ”

“แล้วพวกแกตกลงกันยังไงวะ”

“อะไรยังไงอะ”

“ก็แบบว่าเวลาคบกันมันต้องมีข้อตกลงอะไรกันบ้าง แบบนี้อะ” นุ่นทำท่าอยากรู้เต็มที

“อืม ก็คงเป็นโชคดีหละมั้งที่โด่เป็นคนชิวๆ อะไรยังไงก็ได้ มีอยู่แค่สองอย่างที่โด่อยากได้อะนะ คือกับข้าวอร่อยๆ กับลีลาบนเตียงเด็ดๆ”

“หงะ โห เข้าคอนเซป เป็นแม่บ้านในห้องครัว เป็นอีตัวบนเตียงนอนว่างั้น” นุ่นส่งเสียง แล้วก็บ่น

“บ้าหนะแก พูดน่าเกลียด” อัยย์ว่า

“คุยอะไรกันอยู่” โด่เดินกลับเข้ามา

“โห ตัวอะไปห้องน้ำอะไรนานจังคะ” อัยย์บ่น

“อะ” โด่ยื่นบางอย่างให้

“อะไรอะคะ” อัยย์มองกล่องในมือ แล้วพยายามอ่านฉลากที่ติดกล่องอยู่

“เชอร์รี่เชื่อมไง แย่งของตัวกิน เดี๋ยวงอนเค้าอีก”

“นี่เค้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ” อัยย์ขมวดคิ้วทำแก้มป่อง

“เอ้าแย่งกินก็บ่น ซื้อมาคืนให้ก็บ่นเอาไงอีกนิ” โด่บ่นบ้าง

“ขอบคุณค่ะ” อัยย์ยิ้มกว้าง แล้วก็แกะกล่องทันที

หลังจากที่นั่งกันอยู่ที่ฟู๊ดคอร์ดของห้างสรรพสินค้าอยู่หลายชั่วโมง สุดท้ายก็แยกย้ายกันไป

“กลับไปจะกินข้าวไหวอีกหรอตัวหนะ” อัยย์ถามขณะที่อยู่บนรถ

“ไหว ถ้าตัวทำให้กินก็กินไหว”

“บ้า ถ้าอิ่มแล้วก็อย่าฝืนกินเข้าไปอีก เดี๋ยวก็ท้องแตกตายกันพอดีหรอกค่ะ” อัยย์บ่น

“กลัวไรแค่ตาย”

“เง้อ ตายงอนจริงด้วย” อัยย์ย่นคิ้ว

“แล้วใครจะง้อตัว”

“ไม่รู้แหละ งอนๆๆๆๆๆๆ”

“เอ้อ พอๆๆ พูดเล่นน่ายัยเบ๊อะนี่”

---

“ฮัลโหล”

“หวัดดีจ้ะอัยย์” เสียงนุ่มทักทายมาจากปลายสาย

“อ้าวธีระ มีอะไรหรอ”

“ทายสิตอนนี้ธีระอยู่ไหน”

“เอ้า อัยย์จะรู้ไหม๊เนี่ย”

“ธีระอยู่บ้านจ้ะ”

“บ้าน? ธีระกลับมาแล้วหรอ” อัยย์ถาม

“จ้า เรียนจบแล้วก็กลับบ้านสิจ้ะ กรุงเทพฯ ไม่น่าอยู่เท่าบ้านเราหรอก”

“จบ ป. โทแล้วสินะ” อัยย์ถาม

“จ้า ก็กว่าจะจบอะนะ นี่ธีระว่าจะพาอัยย์ไปเลี้ยงฉลองที่เรียนจบ อัยย์อยากกินไรอะ”

“อัยย์ว่าธีระพาป้าไพไปเลี้ยงดีกว่านะ แกส่งธีระเรียนเหนื่อยจะตาย เรียนจบทั้งทีมาพาอัยย์ไปเลี้ยงทำไมหืม พาแม่ไปเลี้ยงดีกว่า”

“โห อัยย์หละก้อ เดี๋ยวก็พาไปด้วยกันหมดนั่นแหละ” ธีระทำน้ำเสียงน้อยใจ

“แต่ว่าขอโทษนะธีระ อัยย์ต้องเตรียมตัวลงใต้หนะ”

“หา ลงใต้ ไปทำไมอะ ไม่กลัวระเบิดหรอ”

“ไปเที่ยว ไม่ได้ไปหาระเบิดซักหน่อยธีระก้อ” อัยย์หัวเราะ

“ข่าวฆ่ากันตายทุกวันไม่กลัวรึไง” ธีระพูดรัวเหมือนเป็นกังวล

“นี่บางที่เท่านั้นแหละนะ ถ้ามันน่ากลัวขนาดนั้นหนะ ฝรั่งเค้าไม่ไปเที่ยวกันหรอก” อัยย์หนีบโทรศัพท์ไว้กับคอ แล้วมือก็ชโลมโลชั่นไปพลาง ขณะเดียวกันที่โด่ พันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ มือก็เช็ดหัวอยู่เป็นระวิง

“เอาไว้คราวหน้านะธีระ” อัยย์ผลัดไปไม่ให้เสียน้ำใจ

“โห ใจร้าย แล้วนี่จะไปเที่ยวทะเลไม่ชวนกันเลย ธีระไปด้วยไม่ได้หรอ เดี๋ยวจะแนะนำรีสอทให้นะ”

“ก็ใครจะไปรู้ว่าธีระกลับมาแล้ว แล้วก็รีสอทหนะอัยย์ก็คงไม่ไหวหรอกจ้ะ พอดีว่าจะไปที่บ้านของโด่เค้าหนะ ก็จะไปพักที่บ้านโด่เลย ลุงของโด่เป็นเจ้าของบังกะโลริมทะเล ถ้าจะค้างที่ทะเลก็คงจะค้างที่บังกะโลจ้ะ”

“หมอนั่นอีกแล้ว” ธีระทำเสียงอ่อยๆ

“ทำไมอะ” ไม่ทันที่เสียงจากปลายสายจะพูดอะไร โด่ก็คว้าโทรศัพท์ไปกดตัดสายซะอย่างนั้น

“คุยไรกันดึกดื่นไม่หลับไม่นอน” โด่บ่น

“ตาบ้าทำไรหนะคะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้” โด่ย่นคิ้ว

“เสียมารยาทออกค่ะ”

“คนที่เสียมารยาทหนะหมอนั่น ไม่ใช่เค้า ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังจะโทรมาอ้อนเมียชาวบ้านเค้าอีก”

“บ้าคิดอะไรหนะ” ทาโลชั่นแล้วก็เอาขวดโลชั่นกลับไปวางเข้าที่

“ก็คิดเหมือนอย่างที่มันคิดกับตัวอยู่หนะสิ ถึงได้รู้ว่ามันคิดไรอยู่” โด่โยนโทรศัพท์ ไปที่เตียง แล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวที่เช็ดหัวอยู่ไปขึงไว้ แล้วก็เดินกลับมาแย่งหวีจากมืออัยย์ วางไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็ยกตัวอัยย์จากเก้าอี้ไปวางที่เตียง

“คิดมากน่าตัวก็ เค้าก็ไม่ได้เล่นด้วยซักหน่อย” อัยย์ว่า

“ตัวไม่เล่นกะมัน แต่มันก็ไม่ได้เลิกคิดจะยุ่งกะตัวนี่ กี่ปีมาแล้วหืม” โด่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

“ชิ” อัยย์ทำค้อนหันไปทางอื่น

“หิวอะ” โด่ลดเสียงลง ออกไปทางอ้อน

“กินมาทั้งบ่ายแล้วนะคะ ยังหิวอีกหรอ” อัยย์หันกลับมาทำหน้ายุ่ง

“หิวตัว” โด่ยิ้ม

“ชิ กินทุกวันไม่เบื่อหรอคะ” อัยย์ส่งเสียงแดกดัน

“เบื่อสะกดยังไงอะ จะรีบใส่เสื้อผ้าทำไมหนะ บอกแล้วใช่ไหม๊ว่าตอนนอนไม่ต้องใส่ยกทรง มันรัด” โด่บ่น

“เง้อ อาบน้ำเสร็จไม่ใส่เสื้อผ้าแล้วจะให้ทำอะไรตาบ้า”

“นอนรอเค้าไง” ไม่ว่าเปล่ามือไม้ก็รูดเอาเสื้อผ้าออกจากตัวแฟนสาว

“โรคจิต”

“เวลาคุยกะเค้าดูดิทำหน้าบูด ทีเวลาคุยโทรศัพท์กะคนอื่นหละยิ้มหน้าบานเชียว” โด่ทำเสียงน้อยใจ แต่มือก็ยังขยุ่มอกแฟนสาวไม่หยุด

“ทำไมหึงรึไงคะ” อัยย์ส่งเสียงหมั่นไส้

“โอ้ย ไม่หึงมั้งถามได้ยัยเบ๊อะนี่ แฟนเค้าทั้งคน”

“สมหน้า แบร่” อัยย์ทำแลบลิ้นใส่ โด่ก็เลยปล่อยมือพลิกตัวไปนอนหงาย แล้วยกร่างแฟนสาวไปวางบนตัวเอง

“ทำด้วย ลงโทษที่ทำให้หึง”

“เง้อขี้โกง”

“โกงอะไร แฟนเค้าทำให้หน่อยไม่ได้รึไง” โด่บ่น

“ก็ได้ แต่ตัวก็ห้ามนอนดิ” อัยย์เอ็ด

“ไม่นอนแล้วจะให้ทำไงอะ”

“ก็ลุกขึ้นมานั่งซี่” อัยย์ตีไปที่อกแบนๆ ของแฟนหนุ่ม แล้วก็พยายามดึงให้โด่ลุกขึ้นมา

“อะจ้ะๆๆๆ เอาแต่ใจจริงวุ้ยแฟนใครวะ”

---

พอถึงกำหนดเวลาเดินทาง โด่และอัยย์ก็ไปรับนุ่นเพื่อจะเดินทางลงใต้กัน โดยที่นุ่นก็พากิ๊กหนุ่มไปด้วยหนึ่งคน

“ชื่อเพียวหวัดดีครับ” กิ๊กหนุ่มของนุ่นแนะนำตัว

“เฮ้ย ตำรวจจับนะเว้ย” อัยย์หันไปหาเพื่อนสาวที่นั่งอยู่กับกิ๊กหนุ่มที่เบาะหลัง

“จับไรวะ”

“แกหนะข้อหาพรากผู้เยาว์” ว่าแล้วก็หัวเราะ

“อิบ้า เค้าเรียกวัวอ่อนแดกหญ้าแก่” นุ่นว่าแล้วก็หัวเราะบ้าง

“พอดีว่าฟันแข็งแรงครับ” เพียวก็หัวเราะด้วย

การเดินทางนั้นไปกันอย่างสบายๆ อยากแวะที่ไหนก็แวะ บางคืนก็ไปแวะค้างกันที่ป้ำ บางคืนก็หน้าเซเว่น กว่าจะถึงที่หมายก็สามวัน

“เอ้าๆ ตื่นกันเร็วถึงแล้ว” โด่เอารถเข้ามาจอดในบ้านของตัวเอง

อัยย์ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วก็มองไปรอบๆ ที่เห็นก็คือบ้านไม้ชั้นเดียวหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ ซึ่งลึกเข้าไปอีกหน่อยนั้นก็เห็นว่ากำลังก่อสร้างบ้านหลังใหม่อย่างที่แฟนเธอเคยบอกเอาไว้ ดูจากโครงสร้างเหมือนจะเป็นบ้านสองชั้น และถัดเข้าไปอีกนั้นก็เป็นสวนผลไม้ ที่มีทั้งมะม่วง สับปะรด ชมพู่ ขนุน มีแม้แต่ผลแก้วมังกร แล้วก็ลูกเชอร์รี่ป่า ซึ่งก็ไม่ได้เอาไว้ขายแต่ก็เอาไว้กินเองทั้งนั้น

และถัดจากสวนผลไม้นานาชนิดลึกเข้าไปอีกก็เป็นเล้าไก่ และบ่อปลาอีกหลายบ่อ

“เอ้าๆ ลงสิคร้าบ นั่งมองอยู่ตรงนี้จะเห็นอะไร ป่ะๆ”

ทั้งหมดลงจากรถ ที่ในบ้านก็มีคนออกมาต้อนรับ

“ไอ้โด่เหรอะ นึกว่าใคร”

“หวัดดีแม่ นี่แม่ของโด่นะ” โด่กับแม่รัวภาษาใต้ใส่กัน แล้วโด่ก็หันมาบอกกับคนที่เหลือ อีกสามคนก็ยกมือไหว้

“นี่อัยย์ไงแม่ แล้วก็นั่นนุ่นกับเพียวเพื่อนๆ กัน”

“ตายหละเอ็ง ทำไมไม่โทรมาบอกแม่ก่อนนิ” แม่กับโด่หันมาพูดกันด้วยภาษากลางในสำเนียงใต้ๆ

“เอ้า ก็พาสะใภ้ มาเซอร์ไพร้แม่ไงนิ ป่ะๆ เข้าบ้านดีกว่า” โด่ รวบรัด แล้วก็ไปช่วยกันยกของมาจากท้ายรถ

โด่ช่วยแม่ยกถ้วยจาน เพื่อแกะของกินที่ซื้อกันมา

“แม่กินข้าวด้วยกันนะคะ” อัยย์ชักชวน

“แล้วพ่อไปไหนนิ” โด่ถามขณะมือก็ยกจานเรียงรายอยู่

“ไปส่งปลา” แม่ของโด่ตอบแล้วก็ช่วยแกะของกิน

“แกอย่าทำอย่างนั้นสิ น้ำแกงหกหมด” อัยย์หันไปบ่นเพื่อนสาว เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวเทแกงใส่ถ้วยแล้วก็ถือถุงพลาสติกหันรีหันขวางอยู่ นุ่นรีบจับถุงแกงพักครึ่งแล้วยัดใส่ถุงพลาสติกที่อัยย์ถือมากาง

“เสียดายน้ำแกงหรอแก จะงกไปถึงไหน” นุ่นบ่น

“บ้า น้ำแกงมันหยดเลอะเนี่ยแก ถูบ้านให้แม่เค้ารึไง” อัยย์จัดแจงเก็บถุงพลาสติก แล้วก็แยกพวกที่เป็นใบตองและของที่ย่อยสลายได้ไว้อีกถูง ซึ่งก็ติดนิสัยแยกขยะจากการที่เธออยู่หอพักนั่นเอง เธอหาถุงเปล่าอีกใบมาวางให้เพื่อนสาว สำหรับใส่กระดูกแล้วก็ก้าง ซึ่งมันต้องมีแน่

นุ่นอยู่กับเพื่อนๆ เธอมักจะสบายๆ เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรเพื่อนๆ ก็มักจะช่วยเหลือเธอเสมอ และเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยถือสาในสิ่งที่เธอทำ ซึ่งเธอก็คิดว่าเป็นโชคดีของเธอ ไม่ว่าเธอจะแนวแค่ไหน เอ๋อ ยังไง เพื่อนๆ ก็จะไม่ว่าเธอ หรือว่าทำท่าระอาในสิ่งที่เธอเป็น

ส่วนอัยย์หลังจากที่ออกจากบ้านมาใช้ชีวิตอยู่กับโด่ ก็ทิ้งความติสไป แล้วก็กลายเป็นคนเจ้าระเบียบขึ้นมานิดๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ระเบียบมีไว้แหก เพราะในเมื่อโด่มีสิ่งที่เขาขอไว้สองอย่าง อัยย์เองก็มีสิ่งที่ขอไว้กับโด่เช่นกัน เธอขอว่าเธอจะไม่ให้โด่หนักใจเรื่องงานบ้าน แต่โด่เองก็อย่าทำให้เธอลำบากใจเรื่องงานบ้านเช่นกัน

ดังนั้นโด่จึงต้องเริ่มจัดการระเบียบตัวเองซะใหม่ เขาต้องเอาจานไปวางในซิงค์ล้างจานเวลากินเสร็จ ไม่วางทิ้งไว้อย่างนั้น ต้องถอดเสื้อผ้าใส่ตระกร้าที่อัยย์เตรียมไว้ให้ ไม่ถอดทิ้งเรี่ยราด รองเท้าก็ถอดแล้วเก็บวางเอาไว้ที่ตู้รองเท้าทุกครั้ง แล้วอัยย์สัญญาว่าจะทำให้โด่ได้ใส่รองเท้ามันวาวไปทำงานเสมอ

“อัยย์ช่วยนะคะแม่” อัยย์ยกจานชามที่กินกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเข้าไปที่ก้นครัว เพื่อล้างเมื่อเห็นว่าแม่ของโด่กำลังล้างอยู่ เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอเองก็พยายามทำคะแนน ทำให้ครอบครัวของแฟนเธอเห็นว่าเธอนั้นสมควรที่จะได้รับการยอมรับจากครอบครัวนี้แล้ว

---

อัยย์จำได้เมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่โด่บอกว่าจะลางานและพาเธอไปเยี่ยมที่บ้าน เธอตื่นเต้น แล้วถามโด่หลายอย่างเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเขา เธอก็เพิ่งจะได้รู้ว่าครอบครัวของโด่ค่อนข้างถูกใจเธอ

“แล้วพ่อแม่ตัวมาถูกใจอะไรเค้าอะคะ” อัยย์แหงนหน้าถาม ขณะที่เธอนอนหนุนแขนแฟนหนุ่มอยู่

“ก็ตัวพูดเพราะ”

“ตรงไหนอะ” อัยย์ย่นคิ้ว

“จะว่าไงดีหละ แบบว่าไม่เหมือนที่ผ่านมา ก่อนๆ นั้นพ่อเค้าเลยไม่ค่อยชอบ ก็เมื่อคราวก่อนที่เค้ากลับบ้านแล้วไม่ได้บอกตัวนั่นไง แล้วตัวโทรไปตามเค้าใช่ป่ะ แล้วพ่อเค้ารับสาย แล้วพ่อก็มาบ่นเค้าว่าไปไหนมาไหนไม่บอกตัวทำตัวเป็นห่วง เลวมาก”

“ชิเวอร์ ก็แล้วที่ผ่านมาผู้หญิงคนอื่นเค้าพูดไม่ดีกับพ่อตัวรึไง”

“ก็ทำนองนั้นแหละ”

“เอ้า พูดกับพ่อของแฟนทั้งทีไม่พูดดีๆ อะคะ”

“จะไปรู้หรอ ใครจะคุณหนูอย่างตัว พ่อแม่เรียกทีก็เจ้าซะหวานเชียว ก็ไอ้คำว่าเจ้าของคนเหนือเนี่ยถ้าเป็นภาษากลางมันก็เหมือนกับคำว่าคะ ขาไม่ใช่หรอ”

“ก็ใช่ไง พูดกับผู้ใหญ่ก็ต้องพูดแบบนั้นไม่ใช่หรอ เค้าไม่พูดแบบนั้นรึไงคะ”

“โถ เมียจ๋า เมียต้องเข้าใจสิจ้ะว่าคนเราถูกเลี้ยงมาไม่เหมือนกัน เชื่อป่ะเค้าก็ไม่เคยพูดครับกับพ่อแม่เลยนะ”

“อ่าว แล้วเวลาพ่อแม่ตัวเรียกอะ ตัวขานว่าไง” อัยย์อยากรู้

“หือ เอ่อ เอ้อ อะไร อื้อ ประมาณแบบนี้” โด่ทำส่งเสียง

“- -* แล้วเวลาเค้าเรียกตัวอะ”

“จ๋าที่รัก” โด่ทำขานเสียงหวาน

“แหวะ”

มันก็ถูกอย่างที่โด่พูด พ่อของอัยย์เป็นนายตำรวจ เจ้าระเบียบและเคร่งครัดสุดๆ ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอารมณ์ไหน เต็มใจเมื่อถูกเรียกหรือไม่ ก็ต้องขานรับอย่างสุภาพไม่อย่างนั้นก็จะโดนพ่อดุด่าเอาได้ แล้วก็ทำอะไรก็ต้องเบาๆ มือ ทำให้อัยย์ค่อนข้างทำอะไรชักช้า เพราะติดนิสัยมัวแต่เบามือ

---

“ยังล้างไม่เสร็จอีกหรอ” โด่เข้ามาตาม เมื่อจัดการเรื่องที่นอนให้กับเพียวและนุ่นเรียบร้อยแล้ว

“อีกนิด ทำไมหรอ”

“คิดถึง” โด่ทำอ้อน

“แหวะ ไปไป๊เกะกะ” อัยย์ไล่

“ใจร้ายคนเค้าคิดถึง ไม่ไปเค้าหน้าด้าน” โด่เข้ามากอดที่ข้างหลัง

“ปายเถิดทั้งคู่ ปายสู่ปราตูซาหวาน” นุ่นเข้ามาเห็น ก็ร้องเพลงแซว

“อะไรของแกหนะ” อัยย์หันไปหัวเราะ

“ห้องน้ำอยู่ไหนอะโด่ ปวดขี้” นุ่นแดกดัน

“นั่นไง ขี้เบาๆ หละเดี๋ยวจิ้งจกแถวนั้นตกใจ” โด่ชี้มือไปยังประตูไม้บานใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล

“ขี้เบามันจะได้อารมณ์ได้ไง เนี่ยดูเหมือนเสียงเอฟเฟกจะมากันเพียบเลย” นุ่นเดินบ่นเข้าห้องน้ำไป

“เอ้า ไอ้โด่กลับมาแล้วเหรอะ” โด่รีบปล่อยมือแล้วก็ยกมือไหว้ เมื่อได้ยินสำเนียงใต้ทักมา

“หวัดดีพ่อ อัยย์นี่พ่อเค้า”

“หวัดดีค่ะ” อัยย์รีบวางจานในมือแล้วยกมือไหว้

“พ่อนี่อัยย์ที่เล่าให้ฟัง” โด่สวนคำใต้กลับไป

“เอ่อๆ หวัดดีลูกหวัดดี พ่ออาบน้ำก่อนนิ ร้อน” พ่อก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

“เห็นป่ะ บอกแล้วว่าพ่อปลื้ม พ่อเขินเลยดูจิ” โด่หันกลับมากอดแฟนสาวอีก

“ซะงั้นอะ ว่าแต่ตัวเนี่ยไม่เหมือนพ่อเลยนะคะ” อัยย์ทำตาเจ้าเล่ห์

“ไม่เหมือนตรงไหนอะ”

“ก็พ่อตัวขี้อายออกอย่างนี้ ทำไมตัวหน้าด้านจังอะคะ”

“โดน โดนอีกจนได้” โด่บ่นแล้วก็ช่วยยกจานไปเก็บ

อัยย์กับเพื่อนๆ ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของโด่ สองสามวัน ซึ่งก็เป็นไปด้วยความสนุกสนาน โด่มีน้องชายที่เรียนปวส. หนึ่งคนและน้องสาวตัวเล็กที่เรียนอยู่ประถมสองอีกหนึ่งคน ทุกคนดูเหมือนจะเข้ากันได้กับอัยย์

“แม่ทำไรอะคะ อัยย์ช่วยไหม๊คะ” อัยย์เห็นแม่กำลังวุ่นวายทำอะไรอยู่ซักอย่าง ขณะที่เธอกำลังนั่งปลอกมะม่วงของโปรดของโด่ โดยที่มีโด่นอนตักรอกินอย่างกับลูกนก อัยย์ลุกขึ้น

“แม่จะเตรียมของให้พ่อไปจับปลาคืนนี้ลูก”

“จับปลาหรอคะ” อัยย์จับกระสอบปุ๋ยเก่าๆ มากางออก เพื่อให้แม่ของโด่เอาอุปกรณ์จับปลาใส่ลงไป

“วันนี้วันเสาร์ มีตกปลาโต้รุ่งกัน” โด่เดินเกาหัวเข้ามา

“โต้รุ่งเลยหรอ” อัยย์หันไปถาม

“ใช่ อยากไปดูไหม๊หละ” โด่ถาม

“อยาก”

“ไม่ให้ไปอะ”

“เอ้าแล้วจะถามทำไมเนี่ย” อัยย์ย่นคิ้ว

“ไม่มีรถไป รถพ่อเค้าแค่เอาของใส่ก็เต็มแล้ว” โด่เดินไปหยิบอุปกรณ์อีกสองสามชิ้นมาให้แม่

“ก็เอารถเค้าไปก็ได้” อัยย์สะบัดหน้าไปทางรถเก๋งของเธอที่ขับกันมาจากเชียงใหม่

“จะบ้าหรอ ชนประทานอยู่ตั้งโน่น รถตัวเอาไปบุกป่าฝ่าดงได้ที่ไหน” โด่ย่นคิ้วบ้าง

“ไม่เป็นไร เอาไว้พ่อจับปลาตัวใหญ่ๆ มาได้ แล้วแม่จะทำให้กิน” แม่ของโด่บอก อัยย์ก็ได้แต่ยิ้มเจือนๆ

“ไม่ต้องแม่ ยัยนี่ไม่กินปลา” โด่ยีหัวแฟนสาว ทำให้โดนตีแปะที่ท่อนแขน

“อ้าว เป็นไรไม่กินหละลูก” แม่ของโด่ถาม

“ไม่รู้สิคะ ไม่กินมาตั้งแต่เล็กๆ แล้วอะค่ะ มันเหม็นคาวค่ะ ไม่ว่าจะล้างจะดับกลิ่นจะทำยังไง อัยย์ก็ยังได้กลิ่นคาวอยู่อะค่ะ ขนาดปลากระป๋องยายของอัยย์ยังต้องฝึกให้กินเลยค่ะ”

“คุณหนูก็เงี้ย” โด่ทำประชดก็เลยโดนค้อนไปที

“ช่วยแม่เอาไปใส่รถทีลูก” แม่ของโด่บอก อัยย์กับโด่ก็ช่วยกันยกอุปกรณ์ทั้งหลายไปใส่รถกระบะของพ่อโด่ โดยที่อัยย์เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังขนของใส่รถเหมือนกัน

“ยายหวัดดีครับ” โด่ทักทายด้วยภาษาใต้

“โด่ ไอ้โด่เหรอะ กลับมาเมื่อไหร่หึ” หญิงชราที่โด่เรียกว่ายายเดินเข้ามาจับโด่ แล้วใช้สายตาสำรวจ

“หลายวันแล้วยาย ยายๆ นี่แฟนโด่นิ” โด่ชี้มาทางอัยย์ที่ยืนทำหน้างงๆ อยู่ อัยย์ก็ยกมือขึ้นไหว้

“หวัดดีลูกหวัดดี” ยายยิ้มๆ

“แล้วยายจะไปขายลูกชิ้นด้วยหรอ” โด่ถาม

“เอ้อ ก็เหมือนเดิมแหละ เอ้าไปๆ เดี๋ยวหาที่ไม่ได้” แม่ของโด่เปิดประตูรถให้ยายเข้าไปนั่งที่แคป หลังจากที่ไปกันหมดแล้วโด่ก็หันมายิ้มแฉ่ง

“ไปเลย ไป ไปปลอกมะม่วงเลย” โด่พูดทำนองไล่

เดินเข้าไปในบ้านน้องชายของโด่ กับนุ่นและเพียวก็กำลังสุมหัวดูหนังที่เพียวแวะเหมามาจากตลาดนัดที่ประจวบ ส่วนน้องสาวคนเล็กของโด่ที่เคยหวงพี่ชายหวงนักหวงหนา ก็ได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ของอัยย์ติดสินบนซื้อมาฝาก ทำให้มัวแต่หลงตุ๊กตาตัวใหม่จนลืมพี่ชายสุดหวง

“ร้ายกาจ” โด่มองสถานการณ์โดยรอบแล้วก็บ่น

“อะไรของตัว” อัยย์หันมาทำตาขุ่น

“ก็ตัวนิ ร้ายกาจ”

“ตรงไหน”

“ตรงนั้นแหละ”

“ก็ตรงไหนหละ”

“ตรงนั้นแหละ”

“บ้า” ว่าแล้วก็ยอบนั่งลงปลอกมะม่วงอีก โด่ก็เข้ามานั่งแล้วก็เอนตัวลงนอนหนุนตักอีกนั่นแหละ

“มีฟามสุข” โด่จับชิ้นมะม่วงมาจิ้มน้ำจิ้ม แล้วก็เอาใส่ปากคำใหญ่

“ชิ” อัยย์ส่งเสียงหมั่นไส้

“เอ้ย มึงทำไรวะ” โด่เอ็ดขึ้นเมื่อน้อยชาย มายอบนั่งตรงหน้าอัยย์แล้วก็หยิบ ชิ้นมะม่วงกวาดลงในถ้วยน้ำจิ้มแล้วก็เอาใส่ปาก หลายต่อหลายคำอย่างรวดเร็ว

“แดกมะม่วงดิวะ ถามได้ มึงเห็นกูนั่งขี้อยู่รึไงสัด” น้อยชายโด่ตอบ

“มึงไปเลย ไป ของกูเว้ย สัดแม่งแดกเหี้ยไรใส่หายๆ” โด่สวนภาษาใต้ในสำเนียงพ่อขุนรามตอบกลับไป

“โห แม่งแค่นี้ทำหวง กูไปขี้ก็ได้วะสัด” ว่าแล้วก็กำชิ้นมะม่วงติดมือไปอีกหลายชิ้น

“ไอ้เปรตเอ้ย เหี้ยจริงมึง” โด่ด่าไล่หลังไปอีก

“อะไรกันพวกตัวนิ แค่มะม่วงเอง เดี๋ยวเค้าปลอกให้ใหม่ก็ได้นี่คะ” อัยย์บ่น

“ก็ของเค้านิ ตัวอุตส่าห์ปลอกให้กิน”

“โอ้ย” อัยย์ร้อง

“เป็นไร” โด่รีบกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง

“มีดบาดงะ” อัยย์วางมีดลง

“เอามานิ เรื่องโง่หละที่หนึ่งเลย แบ่งมาให้เค้ามั่งก็ได้” โด่รีบคว้านิ้วที่โดนบาดนั้นใส่ปากตัวเอง

“โอ้ย” อัยย์ร้องอีก แล้วก็พยายามชักมือกลับ

“อะไรอีก” โด่บ่นเมื่ออัยย์ชักนิ้วออก

“ก็ตัวกินเผ็ดแล้วยังจะมาอมนิ้วเค้าอีกอะ แสบอะดิคะ เรื่องโง่อะไม่มีใครเกินเลย” อัยย์บ่น

“เวน ไปๆ ไปล้าง” โด่ฉุดแฟนสาวลุกขึ้นแล้วลากไปล้างแผล

“มันวุ่นวายจริงๆ เลยผัวเมียคู่นี้” นุ่นละสายตาจากจอคอมที่มีหนังฉายอยู่ แล้วก็บ่นไล่หลังไป

“พี่นุ่น” เพียวเรียก

“หืม” นุ่นหันกลับมา

“ดูหนังบู๊นะเนี่ย” เพียวว่า

“แล้วไงอะ” นุ่นงง

“แล้วจับไรเพียวเนี่ย” นุ่นก้มลงไปมอง มือที่จับเป้ากางเกงของเพียวอยู่

“โทษที มันเคยชิน” นุ่นปล่อยมือ

“ถ้ามันตื่นหละรับผิดชอบด้วย” เพียวบ่นแล้วก็หันไปดูหนังอีก

---

หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่หลายวัน อัยย์ก็ได้รู้ว่าทำไมโด่ถึงไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินทอง เหมือนอย่างเธอเลย เพราะที่บ้านของโด่นั้นอยู่กันแบบพอมีพอกิน ผักผลไม้ไม่ต้องได้ไปซื้อหา สวนที่หลังบ้านนั้นมีให้หาเก็บอยู่ทุกวัน แล้วของทะเลที่นี่ก็ถูกว่าที่เชียงใหม่มากมายนัก มีให้เลือกกินเยอะแยะไปหมด

ดังนั้นเงินที่โด่แบ่งส่งให้ทางบ้านนั้น จึงเป็นส่วนที่เก็บไว้สำรอง จนสามารถซื้อรถกระบะได้ และส่งน้องสาวคนเล็กของโด่ไปเรียนโรงเรียนอนุบาลดีๆ ได้ แล้วลำพังตัวโด่นั้นเป็นคนอะไรยังไงก็ได้ จึงไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องการซื้อหาของ

ส่วนทางบ้านของอัยย์นั้นไม่ใช่คนท้องถิ่น แม้ว่าจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่ก็ต้องผ่อนธนาคาร และก็ไม่มีที่ทางให้ทำการเพาะปลูกอะไร ทุกอย่างก็ต้องซื้อหามากินมาใช้ทั้งนั้น น้องชายฝาแฝดของอัยย์ก็กำลังโตเป็นหนุ่ม ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มมากขึ้น จนในที่สุดเงินเดือนของพ่อเพียงอย่างเดียวก็ไม่พอ ทำให้หลังจากที่พ่อของอัยย์เกษียณแล้ว อัยย์ต้องส่งเงินกลับบ้านด้วย โชคยังดีที่รถของเธอผ่อนหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงจะเดือดร้อนกว่านี้

“จะไปทะเลหรอสัด” น้องของโด่พูดขึ้นขณะที่นั่งคุยกันที่หน้าบ้านในเวลาสายๆ ของวันหนึ่ง

“เออดิวะ จะพาเด็กดอยไปเที่ยวทะเลหวะสัด” ว่าแล้วก็ปรายตาไปมองอัยย์ที่ทำหน้ายุ่งอยู่

“จะไปที่บังกะโลลุงสิงห์อีกดิสัด” น้องชายโด่ถามต่อ

“เอ่อ ไม่เปลืองไงสัด” โด่ตอบ

“กูไปด้วยสัด” น้องของโด่ต่อ

“ไปทำห่าไรวะสัด” โด่ถาม

“ไปหาเมียมั่งดิวะสัด”

“มึงเรียนให้รอดก่อนเหอะสัด”

“โอ้ย จะสัดไรกันหนักหนาเนี่ยสัด” นุ่นโวยเมื่อทนฟังมานาน

“แล้วพี่นุ่นจะสัดกะเค้าทำไมสัด” เพียวเล่นด้วย

“มันจะมีคนซักคนไหม๊เนี่ย เดี๋ยวก็เอาอาหารเม็ดให้กินเลยนิ” อัยย์บ่น

---

เมื่อวันเดินทางมาถึงทั้งหมดก็ออกเดินทางเพื่อไปทะเล

“เดี๋ยวเอารถไปฝากที่บ้านลุงสิงห์นะ เค้าไม่อยากให้รถตัวเป็นสนิม” โด่เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านของใครซักคนที่เค้าบอกว่าชื่อลุงสิงห์ แล้วก็เอารถไปจอดไว้ในโรงรถ

จากนั้นก็พาอัยย์ไปรู้จักกับญาติๆ หลายคนที่อยู่ในบ้านนั้น แล้วก็เอารถกระบะอีกคันออกมา เพื่อที่จะพาพวกอัยย์ไปยังบังกะโล โด่ขับรถต่อไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงบังกะโลที่ว่า ที่นั่นอัยย์ได้พบกับเพื่อนของโด่อีกหลายชีวิต

“ของกูไม่ต้องสัด กูจะไปนอนกะไอ้พี่ต้น” น้องของโด่ ไม่นอนที่บังกะโล แต่จะไปนอนกับใครซักคน โด่เอากุญแจบังกะโลให้นุ่นเพราะรู้ว่ายังไงเพียวก็ต้องไปนอนให้นุ่นกก

หลังจากที่เอาของเข้าไปไว้ในบังกะโลเรียบร้อยแล้ว โด่ก็พานุ่นไปยังบ้านพักของเพื่อนๆ ของเขาซึ่งเปิดเป็นร้านขายอุปกรณ์กีฬาทางน้ำอยู่ ซึ่งก็มีเพื่อนชายล้วนอีกหกเจ็ดคน พักอยู่ที่นั่นและผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าร้าน

“คนนั้น ไอ้คิง นั่นไอ้หวาย ไอ้เติ้ล ไอ้อ้วน ไอ้ต้อง ไอ้พี่กาน ไอ้พี่แจ็ค” โด่แนะนำ แล้วก็ถูกเพื่อนๆ ลากไปสุมหัว

“หายไปหลายปี ได้ขาวๆ กลับมาเชียวนะมึง” คนนึงว่า

“สถุนอย่างมึงนี่หาได้ขนาดนี้ แม่งเล่นของหรอวะสัด” อีกคนว่า

“สัด หล่อไม่ได้ครึ่งของกูเลย เหื้ยเอ้ยมึงเอาไรล่อวะ แม่งโคดขาวเลย” อีกคนก็ว่า

“ก็เป็นคนเชียงใหม่ไง” โด่ว่า

“โหย เข้าคอนเซปสาวเหนือหนุ่มใต้ แม่งหรือว่าแถวนี้ฟันมาหมดจนเบื่อแล้ววะสัด”

“เอ้ย ไอ้นี่วอน มึงอย่าสะเออะปากมากเชียวนะมึง” โด่กลัวเพื่อนจะแฉ

“ห่า กลัวไรวะ ขนาดอีรุ่งถามหาแต่มึงอะ”

“มึงอย่า คนนี้เอาจริงเว้ย” โด่ว่า

“จริงดิ มึงเคยบอกไม่ใช่หรอวะ แต่งงานเหมือนลงนรก มึงคิดจะลงนรกหรอวะสัด” อีกคนเตือน

“เอ้ย กูว่านรกขาวๆ อย่างนี้เป็นกูนะ กูก็ลงหวะ เหี้ยแม่งโคดขาวเลย” อีกคนก็ว่า

“พวกมึงพอเลย พอๆ ตั้งวงกันดีกว่า กูซื้อของมาทำเยอะเลย” โด่ว่า แล้วก็พาตัวเองกระเสือกกระสนออกมาจากวงล้อมของเพื่อนมาหาอัยย์

“ห้องครัวอยู่ข้างหลังอะ นุ่นไปช่วยกันไป ช่วยกันหน่อยนะ เฮ้ยเพียวทางนี้” โด่รวบรัดแบ่งหน้าที่ อัยย์ถือของเดินตามเพื่อนของโด่เข้าไปที่หลังร้าน แล้วก็ลงมือทำกับแกล้ม

ข้างนอกก็เอาโต๊ะหินอ่อนมาเรียงต่อกัน เพื่อที่จะได้นั่งด้วยกันได้หลายๆ คน แล้วก็เริ่มตั้งวง แยกย้ายกันไปหาเครื่องดื่มแอลกอฮอลมาแชร์กัน

“อ้าวพี่โด่ไม่ใช่หรอ” สาวคนนึงจอดจักรยาน ทันทีเมื่อขับผ่านมาที่วงสนทนา

“เอ้าอีรุ่งมาพอดี ไปซื้อโซดามาให้หน่อยดิ” เพื่อนรุ่นพี่ของโด่ใช้

“อะไรวะ เห็นหน้าก็ใช้เอาๆ”

“อะตัง ไปก่อนๆ เดี๋ยวค่อยมาคุย” สาวตาโตผิวสีเข้มทำหน้างอปั่นจักรยานออกไปอีก

---

“นี่แกจะนางเอกมากไปเปล่าวะ” นุ่นบ่นขณะหั่นเนื้อ

“นางเอกไรแก ตาสูงไปนะเนี่ย อย่างฉันไม่ชอบเป็นนางเอกหรอกย่ะ เป็นนางร้ายดีกว่า” อัยย์ตอบ

“แต่ที่แกทำเนี่ยมันงานนางเอ๊กนางเอกไม่ใช่รึไง”

“ไม่รู้สิ นางร้ายทำกับข้าวให้ผัวกินไม่ได้รึไง” อัยย์ว่า

“เออๆ แต่ทำไมเด็กแนวอย่างฉันต้องมาทำกะแกด้วยเนี่ย” นุ่นบ่น

“ทำไปเหอะน่า” อัยย์พูดติดรำคาญ

---

“โอ้ย น้องรุ่งซื้อไรเยอะแยะจ้ะ” รุ่งหน้าบูดขึ้นมาทันทีเมื่อหันไปมองเสียงที่ทักทาย

“.......นึกว่าใครไอ้ตั้ม ไอ้วัน วันนี้พวกมึงๆ จะไปคุ้ยขยะที่ไหนกินอีกหละ” รุ่งรับเงินทอนแล้วก็พูดปนด่ากับผู้มาทักทาย

“โห พี่อุตส่าห์ทักดีๆ นะเนี่ย ว่าจะไปขอข้าวบ้านน้องรุ่งกินซักหน่อยนิ”

“ถ้าพวกมึงไม่กลัวตายก็มาสิ กูจะรอ” รุ่งว่าแล้วก็ทำเชิดเดินจากไป แล้วก็แอบยิ้ม เพราะว่าวันนี้ที่บ้านเธอมีคนมามากมาย พวกพี่ชายของเธอก็ตั้งวงเหล้ากัน ถ้าไอ้จิ๊กโก๋สองตัวนั้นย่างเข้าไปมีหวังโดน ไล่กระทืบออกมาแน่ๆ

“เฮ้ยวันนี้แปลกหวะ”

“เอ่อหวะ จะลองไปดูดีไหม๊วะ” สองจิ๊กโก๋ทำทีปรึกษากัน

“มันน่าสงสัยอยู่นะมึง”

“หรือว่ามันหาผู้ชายไม่ได้วะ” สองจิ๊กโก๋ยังงงๆ กันอยู่

“ไม่ใช่มั้ง ถึงมันจะไม่เลือก มันก็คงไม่ขัดสนจนมาล่อกูกะมึงมั้ง”

“แต่มันบอกมันจะรอ ไม่แน่นะมึงช่วงนี้นักท่องเที่ยวน้อยอยู่ด้วย เกิดมันอยากแล้วไม่มีที่ลงขึ้นมาจริงๆ อะ”

“มึงจะลองไปดูรึไง”

“ลองไปซักหน่อยดิวะ เผื่อได้” สองจิ๊กโก๋เป็นอันว่าตกลงกันได้

---

“อะ โซดา” รุ่งกระแทกถุงโซดาลงกับโต๊ะ

“เฮ้ย เบาๆ สิวะอีนี่เดี๋ยวแตกกันหมดพอดี” เพื่อนรุ่นพี่ของโด่บ่น

“แล้วพี่โด่ไปไหนแล้วหละ” รุ่งถามพลางชะเง้อชะแง้

“แม่งถามหาแต่ไอ้โด่ มันไปเอากับแกล้มโน่น”

“พี่ครับกระติกอันนี้เปล่า” เพียวถือกระติกใหญ่เดินมา

“เอ่อๆ อันนี้แหละใหญ่สุดและ เดี๋ยวกูเอาไปล้างมึงรอน้ำแข็งอยู่นี่ละกัน”

“ครับ ...หวัดดีครับ” เพียวนั่งลง แล้วก็ทักรุ่งที่นั่งอยู่

“ชื่อรุ่งค่ะ เป็นน้องพี่กาน เป็นเพื่อนพี่โด่หรอคะ” รุ่งรีบตอบ แล้วก็ถามต่อ

“ครับ เพิ่งมาจากเชียงใหม่ครับ”

“พี่โด่ไปอยู่เชียงใหม่หรอคะ”

“เอ่อ ก็ครับ” เพียวไม่รู้จะตอบว่าไงดี รุ่งมองเพียวแล้วก็ให้ขนลุก เพราะเพียวตัวขาวๆ หน้าเหมือนนักร้องเกาหลี น่ารัก น่าฟัด ความจริงแล้วเป็นเด็กกรุงเทพฯ แต่ว่าครอบครัวย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่

“เอ้าๆ หายไปไหนหมดวะ เอ้ย แกล้มมาแล้วโว้ย ห่าเหล้ายังไม่มาอีกรึไง” โด่ตะโกนโหวกเหวก พลางยกของกินจากในครัวออกมา พร้อมกับอัยย์แล้วก็นุ่น

“เพียวดูดิ ข้าวเกรียบนุ่นทอดเองนะ” นุ่นขยุ่มข้าวเกรียบจากในกะละมังมาวางในจานเปล่าที่ยกมา

“กินได้แน่หรอพี่นุ่น” เพียวแซว

“ประมาทลองกินก่อนจะติดใจ” นุ่นว่า

“เอ้ารุ่งพี่เอ็งไปตายห่าที่ไหนกันหมด” โด่ถามพลางขยุ่มน้ำแข็งใส่แก้วที่วางเรียงรายกันอยู่ในถาด

“ไม่รู้อะ” รุ่งว่า พลางใช้สายตามองคนไม่คุ้นหน้า

“ตัวนิ ใช้คีมจิคะ” อัยย์ยื่นคีมคีบน้ำแข็งให้โด่

“เอามาไมคีม มือเนี่ยไวดี” โด่บ่นแล้วก็ไม่เอาคีม ไม่นานคณะที่ไปสรรหาของมึนเมาก็พากันดาหน้ากลับมา

“กูนึกว่าไปตายห่ากันหมดแล้วสัด” โด่บ่นด้วยสำเนียงพ่อขุนราม

“เอ่อ กะว่าจะไปซื้อถึงสก๊อตแม่งเลย” คนนึงว่า

“สก๊อตลายผ้าข้าวม้าบ้านมึงอะดิสัด แกล้มเย็นหมดห่า” โด่ก็บ่นแล้วก็รับขวดเหล้ามาเปิด แล้วก็ชงเหล้าอย่างชำนิชำนาญ

“ยังคล่องๆ” เพื่อนโด่คนหนึ่งว่า

“นานๆ แตะมึง กูขี้เกียจฟังเทศ อะของตัวครึ่งฝาพอ” ว่าแล้วก็หันไปมองอัยย์ที่นั่งทำแก้มป่องอยู่ แล้วก็เลื่อนแก้วเหล้าที่ชงเสร็จแล้วไปให้อัยย์

“ผสมโค้กไหม๊เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” เพื่อนรุ่นพี่ของโด่อาสา

“มึงไม่ต้องเลยสัด กินไปแม่งเอาหน้า” เพื่อนอีกคนปราม

“นุ่นเอากี่ฝา” โด่ถาม

“จัดมาเลยโด่ นุ่นบ่อยั่น” นุ่นว่า

“จัดไปอย่าให้เสีย” โด่ตอบ

“แล้วอย่ามาอวกใส่เพียวอีกนะพี่นุ่น” เพียวว่า แล้วก็รับแก้วจากโด่มา

“เพียวแกนี่ต้องออนเดอะร๊อคใช่ป่ะ” โด่ว่า

“เอ้ย พี่ตายสิงั้นไม่เอา”

“เห็นชื่อเพียวนึกว่าจะออนเดอะร๊อค” ว่าแล้วก็หัวเราะ

“ห่าแม่งมึงไม่ซื้อโค้กมาด้วยวะ” เพื่อนอีกคนว่าเมื่อเห็นอัยย์ย่นคิ้วจัด ตอนยกแก้วซด

“กูลืมสัด มึงไปซื้อดิ” คนซื้อเหล้าโวยแล้วทำท่าจะล้วงตัง

“ไม่ต้องๆ ไม่เป็นไรหรอก ที่รักกูทนได้ อย่าเลี้ยงให้คุณหนูมากนัก” โด่ว่าพลางยื่นแก้วให้รุ่งบ้าง

“ชิ” อัยย์ส่งเสียง

รุ่งทำตาโตมองโด่ แล้วก็หันไปมองอัยย์อีก

“เหี้ย กูว่าเปิดสปายดีกว่า” เพื่อนอีกคนว่า

“มึงจัดมา” โด่ก็ท้าเพราะรำคาญที่บรรดาเพื่อนๆ มันอยากเอาหน้าเหลือเกิน แล้วก็จับแก้วของอัยย์มาซดทีเดียวหมด แล้วก็เติมน้ำแข็งใหม่ เทสปายลงไป

เสียงครึกครื้นยังคงดังอยู่ แม้ว่าจะดึกมากแล้ว ท่ามกลางลมทะเลเย็นๆ สุดท้ายแล้วกระทะสำหรับทอดข้าวเกรียบกับเตาแก๊สปิกนิกก็ถูกยกออกมาวางด้านนอก ริมวงเหล้า แล้วก็ทอดไปพลางกินกันไปพลาง เมื่อกับแกล้มหมด ก็ต้องไปพึ่งตลาดสดรอบดึก และของที่ทำง่ายอร่อยก็ถูกซื้อมา ไม่ใช่อะไรลูกชิ้นนั่นเอง

“ไอ้สัดแม่งกูทอดข้าวเกรียบอยู่ มึงเอาลูกชิ้นใส่มาทำห่าไรวะ” เสียงโวยจากคนทอดข้าวเกรียบ

“เอ้ย ไม่เป็นไรทอดรวมกันไปทีเดียวเลย” คนอยากกินลูกชิ้นก็ว่า

“อัยย์ อัยย์ อัยย์เว้ย” นุ่นเรียก โด่หันไปมองอัยย์ที่นั่งพิงท่อนแขนตนอยู่

“ตัว ตัว ตัวนิ ไหวเปล่า” โด่เรียก ทำให้อัยย์งัวเงียหันมามอง

“อะไรไหว” อัยย์ถามน้ำเสียงบอกว่าเมาแน่ๆ

“ตัวแหละไหวเปล่านิ เมาแล้วอะดิ” อัยย์มองซ้ายมองขวา แล้วก็เอื้อมมือไปขยุ่มถั่วลิสงคั่วใส่ปาก

“ใส่ร้าย ยังไม่ได้บอกว่าไม่ไหวเลย” อัยย์แก้ตัว

“ดู ดูมัน เมาชัดๆ ปากแข็งอีก” โด่จับหัวอัยย์ไปพิงตัวเอง อัยย์ก็ขืนตัว แล้วก็มองหาอะไรมาใส่ปากอีก

“ว่าเค้าอีก เดี๋ยวกัดหูเลย” อัยย์ทำหน้ายุ่งแล้วก็จับข้าวเกรียบใส่ปากอีก

“ดุเว้ยดุ เมาแล้วดุ มึงดูเมียกูเมาแล้วเลอะเทอะหวะ กูก็เพิ่งเคยเห็นมันเมานะเนี่ย” โด่ว่าแล้วก็หันไปบ่นกับเพื่อนๆ เพื่อนๆ ก็พากันหัวเราะ แต่ก็ไม่นานอัยย์ก็พิงนิ่งอยู่กับท่อนแข็นของโด่อีก

“เอ้ยสัด เมียมึงไม่เคยกินเหล้าหรอวะ แล้วมึงยังให้กินอีก” เพื่อนโด่ก็ว่า

“กูก็ไม่รู้ห่า ตัว ตัวไปนอนไหม๊” โด่จับแก้มอัยย์ ทำให้อัยย์ลืมตาขึ้นมาดู อัยย์พยักหน้าแล้วก็ขยับตัวลงนอนหนุนตักโด่

“เวน ไม่ใช่นอนตรงนี้” โด่ว่า ทำให้อัยย์ลุกขึ้นมาทำหน้ายุ่งอีก

“ก็ตัวบอกให้เค้านอนไม่ใช่หรอคะ เค้านอนแล้วตัวบ่นทำไมอีก” อัยย์โวย

“ดูมัน ไม่น่าให้มันกินเลย” โด่บ่น

“เอ้ย มึงพาไปนอนข้างในก็ได้ ยืมห้องอีรุ่นก่อนก็ได้ใกล้ดี” เพื่อนรุ่นพี่ของโด่ก็ว่า

“เฮ้ย ได้ไงพี่” รุ่งโวย

“ก็ไม่ใช่ให้นอนทั้งคืน ยืมนอนแป๊บเดียว เดี๋ยวพอไอ้โด่มันกลับค่อยพากลับไง” พี่ชายรุ่งอธิบาย

“ไม่เอาอะ ไม่ไปห้องพี่กานอะ” รุ่งยังโวย

“ห้องมึงแหละดีแล้วอีรุ่ง ห้องเหี้ยกานแม่ง ยิ่งกว่าที่นอนหมา เกงลิงแผ่อยู่บนหมอน ผ้าห่มก็เหม็นสาบอีกอย่าง ไอ้กานมันเป็นผู้ชายมึงจะให้เค้าไปนอนได้ไง” เพื่อนอีกคนว่าด้วยเหตุผล

“ไอ้เหี้ยอธิบายซะกูเสียภาพพจน์ เอาน่าอีรุ่งห้องมึงแหละ ใกล้ด้วยอย่าโวยนักเลย”

“หน้าอย่างมึงมีภาพพจน์ด้วยหรอวะ มาๆ กูจะพาไป” เพื่อนอีกคนตัดบท แล้วก็ลุกขึ้น โด่ฉุดอัยย์ลุกขึ้น สุดท้ายก็ต้องหันมาอุ้มไปเพราะอัยย์เดินไม่น่าจะถึงที่หมายซักที

“ตัวจะพาเค้าไปไหนอะคะ” อัยย์บ่น

“ไปนอนยัยขี้เมา” โด่ว่า รุ่งวิ่งมาขวาง

“พากลับไปเลยไปพี่โด่”

“เอ็งเป็นคนขี้เหนียวตั้งแต่มะไหร่วะรุ่ง” โด่บ่น

“ขี้เหนียวไร ถ้าพี่จะนอนคนเดียวรุ่นจะไม่บ่นเลย” รุ่งโวย

“เอ้ย” โด่ทำตาโตใส่

“ห้องนี้รุ่งนอนกะพี่มาก่อน พี่จะเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนได้ไงรุ่งไม่ยอม” เพื่อนของโด่ที่นำทางมาก็รีบเข้ามาปิดปากรุ่งแล้วก็ลากออกไป เมื่อเสียงโวยสงบแล้ว โด่ก็หันกลับมามองอัยย์ ดูเหมือนอัยย์จะไม่ได้สติแล้ว แต่ความจริงอัยย์ได้ยินทุกถ้อยคำ

โด่วางอัยย์ลงบนที่นอนสีชมพูลายการ์ตูน แล้วก็จัดแจงห่มผ้าให้ ไม่วายที่จะเอานิ้วไล้ไปที่แก้มแฟนสาว แล้วก็คิดว่าตอนเมานี่ก็น่ารักดี ก่อนหน้าโด่ไม่เคยเห็นอัยย์เมาเลย เรื่องเหล้าแม้ว่าอัยย์จะอนุญาตให้โด่กินได้นานๆ ครั้งกับเพื่อนฝูงก็ตาม

แต่โด่รู้ดีว่าเป็นเพราะว่าพ่อของอัยย์ที่เป็นตำรวจด้วย ทำให้อัยย์ไม่ได้แตะต้องของพรรค์นี้ แต่ก็ดีแล้วโด่คิดแบบนั้น ผู้หญิงที่เป็นสิงสุรา คงไม่มีใครชอบด้วย โดยเฉพาะคงไม่มีใครเอามาเป็นแม่ของลูก การที่โด่ผ่านผู้หญิงมามาก ทำให้เขามองเห็นผู้หญิงหลายๆ แบบ แล้วก็แยกแยะได้ว่าแบบไหนควรคั่วด้วย แบบไหนไม่ควรคั่ว หรือแบบไหนควรคั่วชั่วคราว หรือแบบไหนควรเอาเป็นคู่ชีวิต

“ตัวนิ” อัยย์ลืมตาขึ้นมาด้วยความจั๊กจี้

“ตัวนอนอยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพอจะกลับแล้วเค้าจะพากลับ” โด่ว่า

“ตัวก็นอนด้วยกันจิคะ” อัยย์ดึงแขนเสื้อ

“ไม่ได้นี่ห้องคนอื่น” โด่ว่าในใจก็นึกเสียวว่าอัยย์จะได้ยินที่รุ่งพูดรึเปล่า

“แล้วตัวจะไปไหน” อัยย์ถาม

“ก็ไปนั่งต่อ ตัวไม่ไหวก็นอนอยู่นี่ อย่าดื้อดินอนน่านะ ร้อนไหม๊” อัยย์พยักหน้า แล้วก็ลุกขึ้นมาถอดเสื้อยีนตัวนอกออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวใน แล้วก็โดนโด่จับให้นอนลงอีก

“เอ้ย ถ้ามึงคิดจะทำไรมึงย้ายไปห้องไอ้แจ๊คก็ได้” เพื่อนรุ่นพี่ชะเง้อหน้ามาดู

“ห่า มึงไม่ต้องทำแสนรู้ไปเลยไป” โด่ว่าแล้วก็เดินออกไป ไฟถูกเปิดเอาไว้ ประตูก็เช่นกัน อัยย์นอนอยู่พลางนึกเจ็บใจ ว่าที่นอนแห่งนี้เป็นที่ๆ แฟนเธอกับผู้หญิงอีกคนเคยทำอะไรด้วยกัน อัยย์ก็ไม่ได้เมาอะไรมากนักอาจจะมึนนิดหน่อย เพียงแต่เธอเหม็นบุหรี่ ครั้นจะชวนโด่ให้ออกไปเดินกับเธอก็กลัวเสียมารยาท

แล้วก็เห็นว่าโด่กำลังสนุก นานๆ ได้เจอเพื่อนเก่าๆ ซักทีเธอไม่อยากขัดความสนุก อัยย์นอนคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว ด้วยความขัดเคืองใจ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงคนมาทางห้องนั้น อัยย์หลับตาลงอีกครั้ง ทำเหมือนกำลังหลับอยู่

“เอ้ย ไอ้พวกนั้นมันฉลองอะไรกันวะ”

“กูจะรู้ไหม๊กูก็มากับมึงเนี่ย” สองจิ๊กโก๋นั่นเอง ที่กำลังเดินด่อมๆ มองๆ มาทางห้องของรุ่ง ตามคำท้าทาย ของรุ่งที่ตลาดเมื่อตอนเย็น

“ห้องนี้เปล่าวะ”

“เออ ห้องนี้แหละ” สองจิ๊กโก๋เข้ามาในห้อง

“เฮ้ย ไม่ใช่อีรุ่งหวะ”

“ใครวะ หูยแม่งขาวชิบ”

“หรือว่าเด็กอีรุ่งมันจัดไว้ให้วะ”

“ห่า ของดีอย่างนี้ มีหรอคนอย่างมันจะจัดไว้ให้มึงกะกู” สองจิ๊กโก๋ยังคงปรึกษากัน อัยย์ได้ยินคำสนทนานั้น ก็ตกใจ กำลังคิดว่าควรทำยังไงดี ภาวนาให้สองคนนั้นออกไปเมื่อมาแล้วไม่พบกับเป้าหมาย อย่าได้ทำอะไรตนเลย

“แล้วเอาไงวะ”

“เอ้ย ของดีกองอยู่ตรงหน้ามึงจะทำเมินหรอวะ ไปปิดประตูไปสัด”

---

“มึงหวงไรนักหนามึงอีรุ่ง” เพื่อนของโด่ว่า เมื่อโด่เดินมากลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว

“เอ็งเลิกคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนได้แล้วรุ่ง ตอนนั้นพี่ก็เมาเอ็งก็เมา ทำอะไรไม่คิดทั้งคู่” โด่ก็ว่า

“พี่ก็พูดได้สิ พี่เป็นผู้ชายอะ อีนั่นมันของแปลกสำหรับคนที่นี่นิ เลยพากันไปเอาอกเอาใจมันกันหมด ห่าพวกนี้ด้วย” รุ่งพาลด่าไปถึงสิงขี้เมาทั้งหลายด้วย

“มึงพูดจาดีๆ หน่อยอีรุ่ง ที่ผ่านมามึงเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนมาติดพัน” กานปรามน้องสาว

“ก็แล้วไงอะ” รุ่งถลึงตาใส่พี่ชายที่แฉตน

“พี่ขอเหอะรุ่ง คนนี้พี่จะแต่งงานด้วยอะไรที่ผ่านแล้วก็ให้มันผ่านไปเหอะ” โด่ว่า

“แต่งงาน” รุ่งทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มันจะแต่งงานแล้วทำไม ไอ้โด่มันก็ยี่สิบสี่ยี่สิบห้าแล้วนะมึง มึงก็ยี่สิบแล้วโตได้แล้วทำตัวให้มันดีๆ หน่อย จะได้มีผัวดีๆ กะเค้ามั่ง” กานว่าน้อง

“พี่ไม่ต้องมาพูดเลย หาเมียดีๆ ให้ได้ซักคนก่อนเหอะ” รุ่งแหวใส่พี่ชาย

“อีนี่เถียงแม่ง”

“เอ้ยๆ พอเหอะ เสียรมณ์แดกเหล้าสัด” เพื่อนอีกคนบ่น

กรี๊ดดดดดด

เสียงร้องของอัยย์ทำให้โด่รีบวางแก้วเหล้าลง แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งไปทันที

“ไอ้อัยย์” นุ่นก็ลุกพรวด แล้วก็เซเดินไป ทำให้เพียวต้องลุกตามไปพยุงไว้ ขี้เมาคนอื่นๆ ก็วิ่งตามไป

“อีนี่มันอะไรนักหนาวะ” รุ่งหงุดหงิดแล้วก็เดินกระแทกเท้าตามไป

---

“ไอ้เหี้ยปิดปากไว้สิวะ เดี๋ยวแม่งก็แห่กันมาหรอก” จิ๊กโก๋อีกคนสั่งเพื่อน ให้มาปิดปากอัยย์เอาไว้ อัยย์ดิ้นรน ปัดข้าวของทั้งที่หัวเตียง แล้วก็ที่โต๊ะเครื่องแป้งระเนระนาดไปหมด

“เอ้ย เปรตตัวไหนวะ เปิดประตู” โด่ทุบประตูอยู่ข้างนอก

“ซวยแล้วไงมึง”

“ทำไงดีวะ”

“กูจะรู้ไหม๊”

“ไม่ต้องกลัวประตูล๊อคอยู่” สองจิ๊กโก๋ปรึกษากัน

“อะไรวะไอ้โด่” เพื่อนขี้เมาวิ่งมาสมทบ

“เสียงไอ้เปรตที่ไหนไม่รู้อยู่ในห้องสัด เหี้ยเอ้ยมันล๊อคประตูด้วย” โด่รัวพูด

“พังแม่งเลยสัด” เพื่อนอีกคนยุ แล้วบาทาหลายข้างก็พร้อมใจกันถีบประตูเข้าไป จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ มวยหมู่บาทาสามัคคีวุ่นวายกันอยู่ครู่ใหญ่ กระทั่งสองจิ๊กโก๋นั้นนอนแน่นิ่งไป โด่เข้ามาจับอัยย์เอาไว้ อัยย์ก็โผเข้าไปกอดโด่ไว้ตัวสั่น เธอตกใจจริงๆ ไม่นึกว่าคนสองคนนี้จะกล้าขนาดนี้

“เป็นไงวะอัยย์” นุ่นโซเซเข้ามา

“เวนห้องอีรุ่งเละเลยมึง” เพื่อนโด่บ่น เมื่อมองเห็นสภาพห้อง อัยย์กอดโด่ไว้ แล้วพยายามสงบใจ

“พวกไอ้ขี้ยานี่มันมาทำห่าอะไรเนี่ย” กานบ่นดังๆ

“จะไปรู้หรอ ชิบหายหมดห้องกู” รุ่งเข้ามาโวยวาย

“ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันมา เหมือนจะรู้เลยนะมึง” เพื่อนโด่อีกคนก็ออกความเห็น

“เออ แม่งโคดบังเอิญเลย มึงจะว่าไงอีรุ่ง อย่าบอกนะว่ามึงไปคบหากะไอ้เหี้ยพวกนี้อะ” กานว่าน้องสาว

“อย่ามาเฉไฉโทษกูเลย ดูห้องกูซะก่อน มึงจะเอาไง ใช้มาด้วย” รุ่งตะโกนอย่างเหลืออด เมื่อเห็นสภาพห้องนอน แต่นั่นก็ทำให้อัยย์คิดอะไรออก อัยย์หันหน้าชุ่มน้ำตาออกมาจากอกของโด่

“เพราะอัยย์เอง ขอโทษนะ” อัยย์ว่า

“เออ รู้ตัวก็ดีแล้ว ชดใช้มาด้วย” รุ่งพูดด้วยความโมโห

“เอ๊ะอีนี่ มึงจะมากไปละนะ มึงอย่าเพิ่งมาโวยเรื่องห้อง กูถามว่าไอ้สองตัวเนี่ยมันมาได้ไง” กานเอ็ดน้องสาว

“กูจะรู้ไหม๊ จะโทษกูอีกหละสิ” รุ่งก็ส่งเสียงใส่พี่ชาย

“พี่คะ พี่ พี่อย่าไปว่ารุ่งเค้าเลย ก็ถ้าอัยย์รู้ว่ารุ่งเค้านัดเพื่อนเอาไว้ ก็คงจะไม่อยู่นอนนี่หรอกค่ะ” อัยย์ว่า

“มึงนัดมันมาหรออีรุ่ง” กานเหมือนจะโมโหหนัก

“ไม่ใช่โว้ย อีเหี้ยมึงใส่ร้ายกู” รุ่งเหลืออด ปราดเข้ามาตบหน้าอัยย์ แล้วก็ทำท่าว่าจะเข้าทำร้ายอีก นุ่นก็พุ่งเข้าใส่แต่ถูกเพียวจับเอาไว้

“อ้าวอีเวนมึงทำเพื่อนกู”

“พี่นุ่นๆ ใจเย็นๆ”

“อีรุ่งมึงจะเกินไปแล้วนะ” กานตะโกน โด่ก็ผลักรุ่งออกไป แล้วก็กอดอัยย์เอาไว้ พวกขี้เมาก็ช่วยกันจับรุ่งเอาไว้

“อีสารเลวมึงใส่ร้ายกู” รุ่งยังคงดิ้นรนแล้วก็ตะโกนโวยวาย

“อัยย์ได้ยินพวกเค้าคุยกันแบบนั้นจริงๆ” อัยย์เอามือจับแก้มตัวเองแล้วก็เถียงกลับไปทั้งน้ำตา

“เอาเถอะๆ ตัวไม่ต้องพูดแล้วหละ” โด่ก็กอดอัยย์เอาไว้

“อีชั่ว อีสันดารกูจะฆ่ามึง” รุ่งโวยวาย ทำให้พวกขี้เหล้าต้องพากันลากออกไป

“ไอ้อัยย์เป็นไงบ้างวะ” นุ่นเซเดินมาทิ้งก้นลงที่เตียง

“พี่ผมว่าวงแตกแล้วกลับเหอะ” เพียวว่า

“อืม” โด่รับคำ

“เออๆ กลับเหอะ อยู่นานเดี๋ยวอีนุ่นจะได้มีเรื่องแน่” นุ่นว่า

“เดินไหวไหม๊” โด่ก้มลงมาถามอัยย์

“ตัวไปช่วยพวกพี่ๆ เก็บของก่อนก็ได้ค่ะ เค้าไม่เป็นไรหรอก” อัยย์ว่า

“เอางั้นหรอ” อัยย์พยักหน้า

“ไม่เป็นไรโด่เดี่ยวนุ่นอยู่เป็นเพื่อนอัยย์มันเอง” นุ่นว่า

“เอางั้นก็ได้” เพียวเดินตามโด่ออกไป

“เอ้ย ไอ้อัยย์ไมแกไม่สู้วะ หรือแกเมาจนสู้ไม่ไหววะ ไหนๆ ดูดิ” อัยย์ไม่ได้ตอบได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ ซักพักก็หัวเราะออกมา

“......จะตบกะมันให้เสียมือทำไม” นุ่นตกใจเมื่อเห็นเพื่อน หัวเราะทั้งน้ำตา

“นี่แกร้องไห้หรือหัวเราะวะ” นุ่นทำหน้ายุ่ง อัยย์ก็เงยหน้าขึ้นมา

“ก็ร้องไห้สิยะ ดูซิว่ารอยมันแดงขึ้นมารึยัง” อัยย์หันแก้มไปให้เพื่อนดู นุ่นเองก็ไม่นึกว่าอัยย์จะเป็นอะไรแบบนี้

“หัวเราะชัดๆ หนะแก โดนมันตบฟรีแล้วยังจะมาหัวเราะอีกงั้นหรอ” นุ่นว่า

“ก็บอกว่าร้องไห้อยู่ไม่เห็นรึไง” อัยย์ย้ำ

“เล่นอะไรของแกเนี่ย ชอบซาดิสรึไง แกคนเก่าไปไหนแล้ววะ ทำไมไม่สู้ฉันหละเจ็บใจแทน โดนมันตบฟรีเลยเห็นไหม๊ แกนะแก” นุ่นทำขัดใจ

“นุ่น ฉันจะบอกแกให้นะ ยิ่งฉันแสดงความอ่อนแอมากเท่าไหร่ นังนั้นก็จะยิ่งถูกคนอื่นๆ ประณามมากเท่านั้น มันสะใจกว่าไม่ใช่หรอ ไม่ต้องไปตบกะมันให้เสียมือด้วย คนใกล้ตัวมันก็จะพากันเกลียดมันไปด้วย แล้วมันก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า โดนตบแค่ครั้งเดียวแล้วได้กลายเป็นนางเอกเนี่ยมันก็คุ้มไม่ใช่หรอ” นุ่นได้ยินคำเพื่อนว่าก็อึ้งกิมกี่

นุ่นไม่เคยรู้เลยว่าอัยย์จะเป็นคนประมาณนี้ ตอนเรียนกันมานั้นนุ่นรู้แต่เพียงว่าอัยย์ติส วิชาที่เก่งโคดๆ ก็คือศิลปะ และภาษาอังกฤษ รวมคอมพิวเตอร์ไปด้วย สามวิชานี้เท่านั้นที่ต้องพึ่งสมุดการบ้านของอัยย์ ส่วนอัยย์ก็จะถึงสมุดการบ้านวิชาคณิตกับสังคมของเธอ

อาจารย์ศิลปะชมเสมอว่าอัยย์ฉลาดเรื่องงานศิลป์ แต่ไม่ยักรู้ว่าอัยย์ฉลาดเรื่องพรรค์นี้ด้วย

“แกไม่ต้องคิดมาก ยังไงฉันก็เป็นฉันคนเดิม แต่ว่านุ่นแกเคยได้ยินคำว่ามารยาร้อยแปดเล่มเกวียนไหม๊ แกอย่าดูถูกคำๆ นี้เชียว มารยาคือพรสวรรค์ของผู้หญิงทุกคน โดนด่าว่ามารยาจงขอบคุณคนด่า เพราะว่ามันชมเราอยู่ ถ้าแกฉลาดใช้มัน มันก็จะทำให้แกทำอะไรได้หลายๆ อย่าง เช่นทำให้ผัวอยู่กับแกไปได้นานๆ รวมไปถึงกำจัดคนที่แกเกลียดโดยที่แกจะไม่ต้องตกเป็นผู้ต้องหา ซ้ำยังจะถูกมองว่าเป็นนางเอกด้วย จำไว้นะ” นุ่นยังอยู่ในความอึ้ง

“เอ่อ” นุ่นรับคำอย่างอึ้งๆ

“ก็ตั้งแต่คบกับโด่ ทำให้ฉันคิดได้ ว่าการใช้กำลังอย่างเดียวคงทำให้โด่อยู่กับฉันตลอดไปไม่ได้ มารยาหญิงสารพัดที่ฉันเรียนรู้หนะแก ประโยชน์มันมีหลายอย่าง ก็อย่างที่บอกถ้าแกฉลาดใช้อะนะ”

“แกจะเอาตุ๊กตาทอง เมฆขลา หรือว่าออสก้าวะ” นุ่นว่า

“แกอย่าพูดแบบนั้นสิ เดี๋ยวมันไม่ต่อเนื่อง” อัยย์ว่า

“อะไรต่อเนื่อง” นุ่นงง

“เดี๋ยวจะร้องไห้ไม่ต่อเนื่อง ฉันไม่ใช่แอนทองประสมนะเว้ย จะได้สั่งน้ำตาได้” อัยย์ว่าอีก แล้วก็ก้มหน้าลงอีก

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงละวะ” นุ่นบ่น

“เอาหละเสร็จแล้ว กลับกัน” โด่เดินเข้ามา แล้วก็ใส่เสื้อให้อัยย์

“ป่ะพี่นุ่นกลับ เพียวจะขี่หลังพี่นะ เมาอะเดินไม่ไหว” เพียวว่า

“บ้าหรอเพียวแหละต้องให้นุ่นขี่” เพียวก็หัวเราะ แล้วก็ฉุดนุ่นพากันเดินเซออกไป

“ป่ะ ไหวไหม๊” อัยย์ได้แต่ก้มหน้าส่ายหัว

“ขาไม่มีแรง” อัยย์บ่นเบาๆ โด่ก็จำเป็นต้องเข้าอุ้มอีก

“ไม่ต้องกลัวแล้วไม่มีอะไรแล้ว หยุดร้องได้แล้วตัวนิ” โด่ว่าพลางเดินไป

“อีๆ อี อี้อๆๆ” รุ่งยังคงถูกพวกขี้เมาจับเอาไว้ แล้วก็ปิดปากขณะที่โด่เดินผ่านไป

“กลับดีๆ นะเว้ยสัด” เสียงขี้เมาคนหนึ่งตะโกนไล่หลังมา

“เออ ไว้เจอกันสัด” โด่ก็ตะโกนสวนไปอีก

“ตะเอง” อัยย์เรียกขณะที่กอดคอโด่อยู่อย่างนั้น

“หืม”

“เค้าขอโทษนะคะ เค้าทำเสียหมดเลย ห้องเพื่อนตัวก็เละเทะหมด เพื่อนๆ ตัวก็เสียรมณ์หมด” อัยย์ว่า

“ไม่ต้องคิดมากน่าตัวก็ ตัวไม่ได้รู้เรื่องด้วยซักหน่อย” โด่ปลอบ

“ตัวก็หมัดหนักเหมือนกันนะคะ ต่อยคนนั้นหงายท้องสลบไปเลยอะ” อัยย์เปลี่ยนเรื่อง

“ก็ไม่ใช่มีเค้าต่อยคนเดียวนิ ตีนคนอื่นอีกอะ” โด่ว่า

“เจ็บมือไหม๊” อัยย์ถาม

“ไม่รู้ดิ” โด่อุ้มอัยย์เดินตามชายหาดเพื่อกลับไปยังบังกะโล โดยที่เพียวกับนุ่นเดินกอดคอกันไปนำหน้าไปก่อน

“ตกใจจนส่างเมาเลยอะค่ะ” อัยย์ว่า

“ถ้าอยากเมาเดี๋ยวไปกินต่อก็ได้ ดูท่าเพื่อนตัวจะยังไม่ยอมเมาเลยนิ” โด่ว่า

“ดึกแล้วนิ กี่โมงแล้วก็ไม่รู้” โด่ขยับแขนดูนาฬิกา

“จะเที่ยงคืนแล้ว” แล้วก็ตอบ

“แล้วตัวไม่เมาหรอคะ” อัยย์ถาม

“เมาดีไหม๊อะ” โด่กวน

“กินได้แต่ไม่อยากให้เมาอะค่ะ” อัยย์ว่า

“ทำไมอะ กินแล้วก็ต้องเมาดิ” โด่ถาม

“ไม่เอาอะ เวลาตัวเมาแล้วตัวโวยวาย พูดก็ฟังไม่ได้เลย” อัยย์ใช้นิ้วเขี่ยๆ หนวดเส้นเล็กๆ ที่มุมปากโด่

“คุณหนูทนฟังไม่ได้หรอขอรับ ก็เค้าพูดแต่กับเพื่อนนิ แบบนั้นอะ พูดกับตัวเค้าก็พูดแบบนี้ ไม่ได้พูดแบบที่พูดกับเพื่อนๆ ซักหน่อย” โด่ว่า

“พรุ่งนี้จะไปซื้อของมาประทินโฉมตัวมั่ง” อัยย์เปลี่ยนเรื่องอีก

“ซื้ออะไรอีกหืม”

“ซื้อลิปกรอสบำรุงปากให้ตัวทา ซื้อแซดให้ตัวเอามาแปรงฟัน ซื้อโลชั่นทาผิวผู้ชายมาทาให้ตัวหลังอาบน้ำ ซื้อสก๊อตรังนกให้ตัวกินทุกวัน”

“พอๆ กะจะให้เค้าหล่อไร้ที่ติเลยรึไง” โด่ว่า

“ก็ตัวเคยสูบบุหรี่ปากตัวสีไม่ปกติ ฟันตัวข้างในก็ไม่ขาว หน้าตัวก็แก่เพราะกินเหล้ามากนอนก็น้อย” อัยย์บ่น

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก นี่ให้เค้าไปตายแล้วเกิดใหม่จะง่ายกว่าไหม๊ นี่ส่างเมาแล้วจริงๆ หรอ” โด่ถาม

“ไม่รู้” อัยย์กอดคอโด่ไว้อีก แล้วก็คิดว่าป่านนี้คนที่ฝากรอยมือไว้บนหน้าเธอ จะโดนอะไรบ้าง แน่หละเธอไม่ได้โกหก จิ๊กโก๋สองคนพูดอย่างชัดเจนว่ามาหารุ่ง เธอเพียงแค่พูดทำนองว่า ไม่รู้ว่านัดกันเท่านั้นเอง ดังนั้นจึงไม่ถือว่าเธอโกหก ต่อให้พวกขี้เมาปลุกพวกจิ๊กโก๋ขึ้นมาถาม

มันก็จะได้คำตอบเท่ากับว่า พวกมันสองตัวมาหารุ่ง และไม่ว่ารุ่งจะปฏิเสธหรือไม่ยังไง ก็คงฟังไม่ขึ้นมากนัก

“เอ้ย เพียวไปนั่งล๊อบบี้กัน” โด่ตะโกน แล้วก็เดินเลี้ยวเข้าไปที่ล๊อบบี้ ไม่กลับไปที่บังกะโล แล้วก็วางอัยย์ลงที่หน้าประตูห้องล๊อบบี้ แล้วก็จูงเดินเข้าไป หาโต๊ะนั่ง แล้วก็สั่งของมากินอีก

“จะเอาอีกหรอพี่” เพียวพานุ่นมานั่ง

“สุดยอดเลยโด่” นุ่นยกนิ้วโป่ง

“แกอะเมามากแล้วนุ่น” อัยย์ว่า

“มีสาโทสินค้าโอทอปให้ทดลองดื่มกันด้วยนะครับ ถ้าหากสนใจสามารถสั่งซื้อได้ที่เค้าท์เตอร์นะครับ” บ๋อยเข็นรถเข็นที่บรรทุกอุปกรณ์การเมามาจอดไว้แล้วก็แนะนำ พร้อมกับยกของแกล้มมาวางให้

“ลองหน่อยไหม๊หอมดีนะ” โด่ว่าแล้วก็รินใส่แก้วให้อัยย์ กลิ่นฉุนเตะจมูกอัยย์ แต่พอได้จิบเข้าไปก็ติดใจ เพราะมันไม่ขมเหมือนเหล้า ออกจะหวานอร่อย สุดท้ายอัยย์ก็เมาไปจริงๆ ก็เพราะสาโท แม้ว่าจะอร่อย แต่ก็ฤทธิ์แรงยิ่งกว่าเหล้ามากนัก

---

“ตะเอง” โด่วางอัยย์บนที่นอนหลังจากที่พากลับเข้ามายังบังกะโลในเวลาเกือบเช้า

“หืม” อัยย์ส่งเสียง โด่ขึ้นไปนอนทับเอาไว้

“รู้รึเปล่าตัวเมาเหล้านี่น่ารักจริงๆ” โด่ว่า

“แล้วตอนไม่เมาไม่รักหรอ” อัยย์ถามเสียงเมาๆ

“รักจิคร้าบ ก็เค้าไม่เคยเห็นตัวเมานิ” โด่ทำเสียงอ้อน แล้วก็ก้มลงจุ๊บแก้มที่มีรอยฝ่ามือแดงๆ นั้นเบาๆ

“ตะเอง” อัยย์เรียก

“จ๋า”

“.....ตัวอยากแต่งงานกะเค้าจริงๆ หรอ” อัยย์ถาม

“ก็เค้าอยากมีครอบครัวกะตัวนิ อยากให้ตัวมีตัวเล็กให้เค้าหลายๆ คนด้วย” โด่ตอบ

“คิดดีแล้วหรอ” อัยย์ถามต่อ

“แล้วตัวคิดดีแล้วหรอ เค้าหล่อก็ไม่หล่อ รวยก็ไม่รวยนา” โด่ถามกลับ

“ต้องคิดด้วยหรอ ไม่ได้คิดไรเลย” อัยย์ยังคงหลับตาตอบเมาๆ

“นี่ถ้าคิดก็คงไม่เอาเค้าแล้วใช่ไหม๊เนี่ย”

“บ้า ก็ตัวปกป้องเค้าได้นิคะ ตัวไม่เรื่องมากด้วย ตัวไม่ถือสาที่เค้าเอาแต่ใจ ตัวตามใจเค้าทุกอย่าด้วย”

“ซะงั้นอะ”

“แล้วตัวอะคิดดีแล้วหรอ” อัยย์ถามซ้ำ

“นั่นสินะจะเอาทำเมียดีไหม๊เนี่ย ทั้งขี้บ่น ขี้งอน ขี้ร้อง ขี้เอาแต่ใจ สารพัดขี้เลย” โด่กวนประสาท

“แล้วจะเอาไม่เอา”

“เอาคร้าบ อย่าขู่กันจิตัวก็ อย่าลืมมีตัวเล็กให้เค้าด้วยนะ เอาเยอะๆ”

“บ้า ถ้าตัวท้องแทนเค้าได้เค้าจะให้เลย นี่เค้าคนท้องตัวไม่สงสารเค้ามั่งหรอคะ” อัยย์บ่นแล้วก็พลิกตัวนอนตะแคง ทำให้โด่ต้องนอนลงด้วย

“ไม่ได้รึไง เค้าชอบเด็กอะ”

“สองคนพอ” อัยย์ต่อรอง

“เอาอีกอะ” โด่ต่ออีก

“สองคนพอแล้ว เค้าเลี้ยงไม่ไหว มีเยอะเดี๋ยวก็ได้กินแกลบกันพอดีหรอกค่ะ”

“อะจ้ะๆ สองคนก็ได้”

“ตะเองถึงเค้าจะเอาแต่ใจแค่ไหน ตัวก็อย่าทำกับเค้าเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมานะ” อัยย์กอดโด่เอาไว้

“จ้า เค้าเลิกหมดแล้ว เค้าโตแล้วนิ อยากมีครอบครัวกะตัวเท่านั้นแหละ” โด่ก็กอดอัยย์เอาไว้

---

อัยย์ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ก็พบว่ามีกระดาษติดอยู่บนหน้าผากตัวเอง อัยย์ย่นคิ้วแล้วเหลือกตามอง แล้วก็หยิบมันมาดู ในกระดาษเป็นลายมือไก่เขี่ยของโด่ บอกว่าจะไปช่วยพวกเพื่อนๆ เก็บข้าวของแล้วก็เคลียสถานที่ให้เรียบร้อย แล้วจะรีบกลับ

อัยย์ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวใหม่ผัดหน้าทาน้ำหอมเรียบร้อย ก็ออกจากบังกะโล ไปหานุ่น

“แกจะไปไหนแต่เช้าอะ” นุ่นออกมาเปิดประตู ในสภาพดูไม่ค่อยได้ คาดว่าเมื่อคืนคงมีศึกหนัก

“เช้าบ้าอะไรของแกยะ นี่มันสายจะเที่ยงอยู่รอมร่อแล้ว” นุ่นหลับหูหลับตาแหงนหน้าทำเป็นมองฟ้า

“แล้วไงอะ” นุ่นถาม

“เอ้า ก็ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ไปกับฉันหน่อย”

“ไปไหน”

“ไม่ต้องถามเร็วเข้า” อัยย์เร่ง แล้วเพียงครู่นุ่นก็อาบน้ำแต่งตัวออกมาเรียบร้อย ทั้งคู่ก็พากันเดินไปตามริมหาด

“ถามจริงแกจะไปไหน” นุ่นถาม

“ฉันก็จะไปชดใช้ค่าเสียหายหนะสิ นางเอกต้องทำแบบนี้ไม่ใช่หรอ”

“อะนะ นี่แกจะไม่เลยตามเลยหรอ” นุ่นว่า

“ก็ต้องดูก่อนนะว่านังนั้นจะเลยตามเลยรึเปล่า ฉันตั้งใจจะไปจ่ายค่าเสียหายจริงๆ ไม่ได้จะไปหาเรื่องหาราวกับมันนี่ยะ” อัยย์บ่น

“จ้า แม่นางเอ๊กนางเอก” นุ่นประชด

“เอ้ย นุ่นดูสิ ตายยากจริงแก ไม่ต้องไปถามหาให้เสียเวลาเลย” อัยย์สะกิดเพื่อนสาว เมื่อเห็นเป้าหมาย เดินออกมาเก็บขยะที่หน้าร้านริมหาด อัยย์รีบเดินจ้ำเข้าไปหาทันที

“รุ่ง” อัยย์เรียก รุ่งหันมาทำตาเขียว ชี้หน้า

“มึงอีกแล้วหรอ มึงจะเอาไงกับกู”

“ทำไมพูดแบบนั้นหละ อัยย์จะเอาตังมาจ่ายค่าที่ทำของรุ่งเสียหายอะ” อัยย์ยื่นแบงค์ห้าร้อยในมือไป รุ่งนิ่งมองอย่างไม่แน่ใจ

“รับไปสิ อัยย์ขอโทษที่ทำห้องรุ่งเละเทะไปหมด” อัยย์เร่ง โด่มองจากระยะไกลเห็นสามสาวยืนอยู่ด้วยกัน ออกจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงดูท่าทีไปก่อน

“มึงจะมาไม้ไหนกับกูอีกเนี่ย” รุ่งว่า

“ไปคุยกันที่ล๊อบบี้ก็ได้ เดี๋ยวอัยย์เลี้ยง” อัยย์ชักชวน โด่เดินตามไป เมื่อเห็นสามสาวเดินไปด้วยกัน แล้วไปนั่งในล๊อบบี้ โด่ก็เหมือนจะเบาใจ ที่สาวๆ ดูเหมือนจะสามัคคีกันได้

“มึงคิดจะเอาตังมาฟาดหัวกูงั้นหรอ” รุ่งว่า

“เอ้าอีนี่เค้ามาคุยด้วยดีๆ หาเรื่องหรอวะ” นุ่นเอ็ด

“ไม่เอาน่านุ่นอายเค้า” อัยย์ปราม

“มึงจะเอาไงว่ามาเลยดีกว่า” รุ่งถาม

“ก็อย่างที่บอกไม่มีอะไรหรอก อัยย์แค่อยากจะใช้เรื่องห้องของรุ่งเท่านั้นเอง”

“มึงคิดจะทำดีให้พี่โด่เค้าเห็นใจรึไง” รุ่งปรายตามองอย่างเหยียดหยาม

“รุ่งพูดอะไรหนะ โด่ไม่เกี่ยวนะ อัยย์อยากจะใช้ให้รุ่งจริงๆ”

“ไม่เกี่ยวอะไร พี่โด่หนะเป็นผัวกูมาก่อนมึงรู้ไว้ซะด้วย” รุ่งว่า

“อย่าพูดดังสิ อายเค้านะ” อัยย์ปรามพลางมองไปรอบๆ

“กลัวอะไร แถวบ้านพี่โด่ใครเค้าก็รู้ทั้งนั้นว่าพี่โด่ ชอบเจาะไข่แดงสาวจะตาย ไม่ใช่กูคนเดียวด้วยมึงรู้ไว้ซะ ก็ถ้าไม่ใช่เพราะพี่โด่ออกจาบ้านไปอยู่ที่อื่น กูก็ยังคบกันอยู่กับพี่โด่หรอก มึงอะก็แค่ของแปลกใหม่ ไม่นานก็โดนเบื่อ หกเดือนพวกกูคบกันมา พี่โด่บอกว่ากูเก่งที่สุด น้ำหน้าอย่างมึงจะไปถึงใจอะไร” รุ่งว่ายาวอย่างไม่อายใคร

“อัยย์ว่าเราไปคุยกันข้างหลังดีกว่านะ” อัยย์ลุกขึ้นเดินไป นุ่นก็ลุกตามไปทำให้รุ่งต้องลุกตามไปด้วย อัยย์เดินไปเข้าไปในห้องน้ำ

“อะไร พวกมึงจะหมาหมู่หรอ” รุ่งระแวง เพราะห้องน้ำเงียบมาก

“อัยย์ไม่สนหรอกนะว่าก่อนหน้านี้ ใครจะเอาตัวมาถวายให้โด่บ้าง หรือโด่จะไปสนองสาวบ้านไหนบ้าง แต่ ณ วันนี้โด่เป็นแฟนอัยย์ แล้วอัยย์ก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่น มาทำเป็นทวงสิทธิ์ความเป็นเมียอย่างงั้นอย่างงี้ อัยย์ไม่อยากมีเรื่องหรอกนะ รุ่งเอาตังไปแล้วเราก็ทำเป็นเฉยๆ ซะ ต่างคนต่างอยู่” อัยย์ว่า

“เฉยๆ ต่างคนต่างอยู่งั้นหรอ มึงพูดง่ายนะอีเหี้ย สามสี่ปีกูไม่เคยไม่นึกถึงพี่โด่เลย กูจะทำให้พี่โด่นึกได้ว่าคนอย่างกูเด็ดดวงแค่ไหน”

“แบบนี้มันเท่ากับประกาศสงครามกันชัดๆ มาซัดกันเลยดีกว่าอีสัด” นุ่นเครื่องร้อน

“เฉยไว้นุ่น” อัยย์ห้าม

“อะไรของแกวะ มันก็บอกอยู่ป่าวๆ ว่ายังไงมันก็จะแย่งผัวแก แกยังจะเย็นอยู่ได้อีกหรอ” นุ่นร้อง

“แกไปดูประตูไว้ไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็อย่าเข้ามาจุ้น” อัยย์ว่า

“เอางั้นก็ได้” นุ่นรับปากแล้วก็เดินไป

“รุ่ง อัยย์จะบอกให้นะ ถ้ารุ่งคิดแต่ว่ารุ่งเก่ง แล้วจะทำให้ผู้ชายอยู่กับรุ่งไปได้ตลอดรุ่งคิดผิด”

“มึงไม่ต้องมาพูดเลย แล้วกูก็จะทำให้พี่โด่รู้สันดานคนอย่างมึง” รุ่งปัดเงินในมืออัยย์ทิ้งไป

อัยย์ก็ก้มลงเก็บเงิน

“อัยย์” นุ่นร้อง เมื่อเห็นรุ่งพุ่งเข้าใส่เพื่อนสาว รุ่งตรงเข้าบีบคออัยย์ อัยย์ถอยไปจนผนังห้องน้ำ แต่ก็ยกมือขึ้นห้ามนุ่น

“มึงเอาตังของมึงซื้อตั๋วรถไฟกลับบ้านมึงดีกว่า ไม่ต้องทำมาญาติดีกับกู” รุ่งว่า แล้วก็บีบอยู่อย่างนั้น

“...แกนี่มัน พูดไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าหมาซะอีกนะนังรุ่ง จะเอาอย่างงั้นก็ได้” อัยย์ว่า

แล้วก็ยกมือข้างหนึ่งขี้นมาจับไปที่คอของรุ่ง เธอออกแรงกดเพียงสองนิ้วเท่านั้น นิ้วชี้และนิ้วโป้งของอัยย์วางลง บนตำแหน่งสำคัญที่คอของรุ่ง แล้วเมื่อออกแรงบีบเพียงนิดเดียวก็จะทำให้คนๆ หายใจไม่ออกได้

“มึงสู้หรออีสัด” รุ่งโมโหออกแรงบีบอีก

“แรงกว่านี้อีกสิ แกมีแรงแค่นี้หรอ นังกะหรี่ริมหาด” อัยย์ยิ้มเย้ย ทั้งๆ ที่ก็ชักจะหน้าเขียว

“เออ กูเอามึงตายแน่” รุ่งออกแรงบีบอีกด้วยความโมโห อัยย์ออกแรงบีบมากขึ้นเช่นกัน

พี่สาวของอัยย์เป็นพยาบาล และอดีตแฟนหนุ่มที่อัยย์เคยคบก่อนที่เค้าจะเสียชีวิตไปนั้น ก็เป็นนักศึกษาแพทย์ เธอย่อมรู้ว่าจุดไหนคือจุดอ่อนของคนเราบ้าง อัยย์ออกแรงบีบไปที่สองนิ้วที่วางบนจุดอ่อนนั้น

“เอ้าดูสิว่าฉันกับแกใครจะตายก่อนกัน” อัยย์บีบอีก จนสุดท้ายฝ่ายที่ต้องปล่อยมือคือรุ่ง รุ่งปล่อยมือจากคอของอัยย์แล้วก็มาจับมือของอัยย์ที่จับคอเธอเอาไว้ พยายามจะเอามืออัยย์ออก

“ตังนี่ฉันให้เป็นค่าเสียเวลา กับค่าซ่อมช่วงล่างของแก มันก็คงจะพอให้แกซื้อน้ำยาอนามัยอย่างดี มาล้างให้สะอาดอยู่หรอกนะ แล้วก็เรื่องวันนี้ถ้าแกปากหมา ฉันจะทำให้แกกลายเป็นหมาหัวเน่า แกคิดว่าแกเจ๋งแกเก่งคนเดียวงั้นหรอ คิดซี่คิด ใช้สมองอันน้อยนิดของแกคิดซี่ ถ้าแกเจ๋งจริงโด่เค้าจะคิดแต่งงานกับฉันทำไม หันใช้สมองซะบ้าง อย่าดีแต่ใช้.....อย่างเดียว เอ่อ แล้วที่แกบอกว่าแกคบกับโด่มาหกเดือนหนะ มันก็ไม่ได้นานไปกว่าอีตัวคนอื่นๆ ก่อนหน้าแกหรอกนะ ฉันคบกับโด่มาสามปีแล้ว อย่าทำมาอวดอ้างหน่อยเลย ถ้าแกดีอย่างว่าจริงโด่เค้าคงไม่คิดจะเอาฉันแต่งเข้าบ้านหรอกนะอย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย” อัยย์เอาเงินยัดใส่ร่องอกของรุ่ง แล้วก็ตบเบาๆ ก่อนจะสั่งสอนด้วยวาจาแล้วถึงจะปล่อย

รุ่งทรุดลงไปนั่งกับพื้น หอบหายใจเหมือนคนตายแล้วฟื้น อัยย์เดินออกมาที่ประตูแล้วก็ใช้มือสางผม สูดหายใจเข้าลึกๆ

“ไปเหอะนุ่น” อัยย์ชักชวน

“เอ้ย คอแกอะเป็นรอยเลยนะเว้ย เดี๋ยวโด่ก็รู้หรอกว่ามีเรื่องกันมา” นุ่นว่า

“หรอ ไม่เป็นไรหรอก ฉันจัดการได้” อัยย์ว่า

“แกเนี่ยปีศาจชัดๆ เลยหวะ เอาลูกโลกทองคำไปเลยไป” นุ่นบ่น

“ขอบใจที่ชม” อัยย์ยิ้ม

“เอ้ย บ้าไปแล้วหรอแก” นุ่นว่า แต่อัยย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร นุ่นเองก็ไม่นึกว่าเพื่อนสาวจะร้ายลึกได้ถึงขนาดนี้

สองสาวเดินออกไปจากห้องน้ำ และกลับไปยังบังกะโล อัยย์กลับเข้าไปเตรียมชุดว่ายน้ำสีสวย ที่โด่ชอบ แล้วก็เตรียมของหลายอย่าง เพื่อที่ตอนบ่ายแก่ๆ โด่คงจะชวนเธอไปเล่นน้ำ ขณะที่อัยย์กำลังวุ่นวายเตรียมของอยู่โด่ก็กลับมา

“ขาดอะไรอีกอะ” อัยย์เดินวนไปวนมาครุ่นคิด เธอเดินผ่านกระจกก็มองเห็นว่าโด่แอบอยู่นอกประตู อัยย์เดินไปเดินมาอีกเล็กน้อย ก่อนจะไปหยุดที่กระเป๋าเสื้อผ้า จากนั้นก็ลงมือค้นของในกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา

“ใช่แล้ววันนี้ต้องให้ตาบ้าใส่สีเทา แล้วก็ครีมกันแดด” อัยย์ทำบ่น แล้วก็จับกางเกงว่ายน้ำสีเทาของโด่ขึ้นมาโชว์ก่อนจะพับมันวางลงบนเตียง แล้วก็เอาครีมกันแดดออกมาโยน แล้วก็ยืนทำคิดอีกว่ายังขาดอะไรอีก

“ทำอะไรอยู่ตัวนิ” โด่เดินเข้ามา

“เสร็จแล้วหรอคะ” อัยย์ถามกลับ

“เสร็จแล้วจ้ะ”

“งั้นไปเล่นน้ำกัน” อัยย์ชักชวน

“โอ้ยๆ เดี๋ยวจิ รอให้แดดร่มกว่านี้ก่อน ร้อนจะตายนอนก่อนนิ” โด่ไปขนเอาบรรดาของที่อัยย์เอาไปวางบนเตียงลงไปวางกับพื้นแล้วก็คลานขึ้นเตียง

“นอนอีกแล้วหรอ” อัยย์ย่นคิ้ว

“มานิ” โด่ตบที่เตียงข้างตัว อัยย์ก็ขึ้นไปนั่งด้วยโด่ก็กอดเอาไว้ แล้วก็เปิดทีวีดู

“ตัวนิ เมื่อกี้ไปหารุ่งทำไมหรอ” โด่ถาม อัยย์ตกใจมาก

“ตัวเห็นด้วยหรอ” อัยย์ถาม

“อืม ทำไมอะ มีอะไรกันรึเปล่า” โด่ย่นคิ้ว

“จะมีอะไรอะคะ ไม่มีนี่ เค้าเอาตังไปใช้ค่าทำห้องของรุ่งพังเท่านั้นเอง แล้วก็ไปขอโทษรุ่งด้วย” อัยย์อธิบาย ขณะที่สายตายังคงจ้องโด่อย่างลุ้นๆ

“หรอ แล้วรุ่งว่าไง หายโมโหตัวแล้วหรอ” โด่ถาม

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ รุ่งก็เอาตังไป แล้วก็ไปนั่งกินอะไรกันที่ล๊อบบี้แป๊บนึง แล้วก็กลับเนี่ยอะค่ะ”

“หรอ เมียเค้านี่ขี้เกรงใจจริงๆ เลยนะ” โด่บ่นแล้วก็กอดอัยย์เอาไว้

“ตะเอง” อัยย์เรียก

“จ๋า”

“ถ้าหากว่าวันนึงมีคนมาบอกตัวว่า เห็นเค้าไปทำอะไรกับคนโน้นคนนี้ ตัวอย่างเพิ่งเชื่อนะ ถ้าสงสัยอะไรก็ขอให้ถามเค้าตรงๆ นะคะ หรือว่าถ้าเค้าทำอะไรที่ตัวเห็นว่าผิดก็ตำหนิเค้าได้นะ ตัวอย่าตามใจเค้าไปซะหมดนะ เดี๋ยวเค้าจะนิสัยเสียกับตัวรู้ไหม๊”

“อะจ้าๆ ตัวก็เหมือนกันนะ ใครพูดอะไรว่าเค้าตัวก็อย่าเพิ่งเชื่อนะรู้ไหม๊ ไม่พอใจอะไรเค้าก็บอกมานะ เวลาตัวโกรธเค้าชอบเงียบไม่คุยกะเค้า เค้าไม่สบายใจรู้ไหม๊”

“ค่ะ รักตัวที่สุดเลยรู้ไหม๊” อัยย์กอดโด่เอาไว้

“คร้าบ เค้าก็รักตัวนิ” อัยย์กับโด่ไม่รู้ว่าหลับกันไปอีกตอนไหน

อัยย์ตี่นขึ้นมาตอนบ่ายสามกว่าๆ ก็หิว เลยออกไปหาซื้อส้มตำไก่ย่าง ข้าวเหนียวจากข้างนอกกลับเข้ามา แล้วก็เรียกให้โด่ตื่นขึ้นมากิน เพื่อจะได้เตรียมตัวออกไปเล่นน้ำกัน

“ตะเอง ตะเองตื่น ตาบ๊องนิ” อัยย์ตีที่พุงของโด่

“อะไรนิตัว” โด่งัวเงียตื่นขึ้นมา

“ไปล้างหน้าไป๊ กินส้มตำกันจะบ่ายสี่แล้วนะ” อัยย์ว่า

“จ้า” โด่ลุกขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ แล้วก็เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำไป อัยย์จัดแจงแกะของกินใส่จานชาม แล้วก็นั่งเขี่ยๆ จานส้มตำอยู่

“ทำไรนิตัว” โด่ย่นคิ้วมอง เมื่อเห็นว่าอัยย์เขี่ยส้มตำไปมา จะกินก็ไม่กิน

“หากระเทียมงะ ก็เดี๋ยวตัวมองไม่เห็นกินเข้าไป ก็หมดรมณ์กินอีก” อัยย์บ่น

“โอ้ยไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ กินเหอะน้ำลายไหลหกเลอะหมดแล้วนั่น” โด่แซว

“บ้า นั่งจิคะ” โด่นั่งลง แล้วก็ยกอัยย์ขึ้นวางบนขา

“ป้อนด้วย อ่า” โด่ทำอ้าปาก อ้อนให้ป้อน

---

“ตัวนิใส่สีส้มเนื้อแบบนี้แล้วชวนคิด” โด่มองชุดว่ายน้ำทูพีชสีโอโรสที่อัยย์ใส่แล้วก็บ่น

“สีโอโรสค่ะ แล้วคิดอะไรหืม” อัยย์ถามขณะที่จับโด่ทาโลชั่นกันแดด

“ก็ชวนคิดว่ามันมีอะไรแค่ไหนอยู่ในนั้นไง” โด่ว่า

“ทำยังกะตัวจิตนาการไม่ออกงั้นอะ” อัยย์ทำตาเจ้าเล่ห์

“ก็ออกไง แต่มันจะทำให้คนอื่นพลอยคิดออกไปด้วยอะดิ” โด่บ่น

“ชิ งั้นเค้ากลับไปใส่เสื้อกล้ามเกงขาสั้นก็ได้” อัยย์ทำหน้างอน

“โอ๋ๆ ไม่ต้องๆ เค้าพูดเล่นนิ” อัยย์รู้ตัวดีว่าเธอใส่สีอะไรแล้วจะเหมาะ

สีโอโรสใส่แล้วจะทำให้เธอดูนวลเนียนน่ามอง การทำตัวให้ดูน่ามองเข้าไว้ ก็ถือเป็นการรู้จักใช้มารยาอย่างหนึ่งในความคิดของอัยย์ เพราะไม่เพียงจะทำให้โด่ได้ใช้จิตนาการ ไม่ชินชากับการได้เห็นแล้วเห็นอีก และยังทำให้โด่หึงได้ ทำให้ภูมิใจได้ในเวลาเดียวกัน เวลาคนอื่นๆ มองเธอโด่ก็จะหึงทำท่าเป็นเจ้าเข้าเจ้าของไม่ปล่อยให้เธอ ไปสนุกคนเดียว และในขณะเดียวกันก็จะภูมิใจที่ใครต่อใครหันมามองเธอด้วยความชื่นชม

“โอ้ยเจ้ ไม่ต้องไปทาให้มันมากสัดเนี่ย ต่อให้เจ้ซื้อแบบเอสพีเอฟห้าหมื่นมาทาให้มัน มันก็ดำอยู่เงี้ยแหละ” น้องชายของโด่ที่วันนี้กลับมานอนบังกะโล เดินขึ้นจากน้ำมาแขวะ

“ห่ามึงไปไกลๆ ตีนกูเลย” โด่ชี้ข้ามหัวอัยย์ไป ทำให้อัยย์ตีแปะที่พุง

“ตัวนิห่าเต็มหัวเค้าเลยอะ”

“ขอโทษคร้าบบ พอแล้วแหละตัว กว่าตัวจะทาเสร็จนิ ตะวันตกดินไปแล้วมั้ง มาเค้าทาให้ตัวมั่ง” โด่แย่งขวดโลชั่นไป

“โอ้ย เพียวอะ ไม่เห็นทาโลชั่นให้นุ่นมั่งเลย” นุ่นเดินมา

“เมื่อคืนรีดจากเพียวไปทายังไม่หนำอีกหรอพี่นุ่น” เพียวถือลูกบอลเป่าลมเดินมา

“พูดไรน่าเกลียดแบบนั้นเพียวก็” นุ่นบ่นแล้วก็กระแทกก้นนั่งลงข้างอัยย์

“เป็นไรแก ดูท่าทางเนือยๆ เซื่องๆ” อัยย์ถาม

“ก็หมดแรงดิวะ ปวดเอวด้วยอะ” นุ่นบ่น

“เมื่อคืนร่อนเองทั้งคืนรึไงแก” อัยย์พูดปนหัวเราะ

“ก็เปลี่ยนกันร่อนหนะแหละ แต่ดูดิไม่รู้มันเอาแรงมาจากไหนนักหนา ดูมันดู ยังวิ่งเล่นเป็นหมาร่าเริงอยู่ได้ เมื่อกลางวันกลับมาก็ยังต่อกันอีกนะเนี่ย” นุ่นบ่นยาว

“แล้วคืนนี้จะไหวหรอนุ่น” โด่ถาม

“ไม่รู้เหมือนกันโด่” นุ่นบิดเอวไปมา

“ฉันว่าแกอะ แก่แล้ว เลยแพ้แรงเด็กมันไง” อัยย์ว่าแล้วก็หัวเราะ

“อิบ้าพูดน่าเกลียด” นุ่นว่าแล้วก็ถอดเสื้อยืดออก เหลือแต่ทูพีชสีน้ำเงินเหลือง แล้วก็วิ่งลงไปหาเพียวที่ตบบอลเล่นอยู่กับน้องชายของโด่

“มันสู้ตายจริงๆ นะเนี่ย” อัยย์มองแล้วก็หัวเราะ

“แล้วตัวไม่สู้หรอ” โด่ทำตาเจ้าเล่ห์

“ไม่รู้” อัยย์วางขวดโลชั่นแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งออกไป

“รอเค้าด้วยจิตัวนิ” โด่ก็วิ่งตามออกไป ทั้งหมดเล่นน้ำด้วยกัน

“ตัวนิรอยอะไร” โด่ร้องขึ้นเมื่ออัยย์กระโจนใส่ แล้วเขาสังเกตเห็นรอยเขียวๆ ที่คอของอัยย์ มือนึงก็จับไหล่อัยย์เอาไว้ อีกมือก็จับคางของอัยย์แล้วก็พลิกซ้ายพลิกขวาดู

“รอย รอยอะไรคะ” อัยย์ตกใจ

“เขียวๆ เนี่ย” โด่ทำหน้าจริงจัง

“ตะวันมันจะตกแล้ว แดดมันส่องสีเพี้ยนรึเปล่าตัวก็” อัยย์แก้ตัว โด่เลยเอานิ้วจิ้มตรงที่รอยช้ำนั้น ทำให้อัยย์สะดุ้งเฮือก

“นี่ไง แดดส่งแดดส่องอะไร เจ็บใช่ไหม๊” โด่ทำตาดุ

“ก็นิดหน่อยเองตัวก็” อัยย์พยายามทำเฉยๆ

“ไปทำอะไรมา ใครทำตัวรอยมือชัดๆ บอกมาเลยนะ รุ่งรึเปล่า” โด่คาดคั้น

“ไม่ใช่หรอก เค้ายังไม่รู้ตัวเลยตัวนิ คงเป็นรอยตอนที่พวกขี้ยามันเข้ามาจับเค้าอะค่ะ” อัยย์หันไปส่งสายตาให้กับนุ่น

“หรอ” โด่หรี่ตามองอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ

“อืม เค้าไม่เป็นไรหรอกตัวอย่าคิดมากจิคะ” อัยย์จับแก้มโด่ ในขณะที่โด่ขมวดคิ้วอยู่

“ก็แฟนเค้าเจ็บนิ” โด่ว่าแล้วก็กอดอัยย์ไว้

“ตัวอะ เค้าไม่เป็นไรนิคะ ยิ้มหน่อยนะ นะคะ ตัวไม่สนุกเค้าก็ไม่สนุกนะ ช่างมันเถอะค่ะเดี๋ยวมันก็หายเองนะ”

“พี่นุ่นๆ เพียวว่าน้ำทะเลที่นี่มันรสชาติแปล้มๆ แปลกๆ นา” เพียวตะโกน

“แปลกไงอะเพียว” นุ่นเอานิ้วแตะๆ ลิ้น

“ก็มันหวานอะเดะ” เพียวว่า ทำให้ทั้งโด่และอัยย์รู้ตัวว่าถูกแซว

“เออ กูก็ว่ามันเหนียวๆ ชอบกล” น้อยชายโด่บ่นเสริม

---

“โอ้โหยแม่ง ทูพีชทั้งคู่เลยเว้ย”

“เอ้ย สัดดูด้วยดิวะ”

“แม่งมึงก็ไปเอามาเองสิวะไอ้เหี้ยแจ็ค”

“ทำไรพี่กานพี่แจ็ค” เพื่อนของโด่เดินมาเห็น เพื่อนรุ่นพี่สองคนกำลังแย่งกล้องส่องทางไกลกันอยู่

“ไอ้สัดกานมันแอบดูเด็กดอยเล่นน้ำ กูไม่อยู่และมึง”

“แล้วพี่แจ็คจะไปไหน”

“กูจะไปดูใกล้ๆ” ว่าแล้วก็วิ่งออกไป

“ไอ้เหี้ยแม่ง กูก็ไปมั่งดิวะ” กานเอากล้องส่องทางไกลทิ้งไว้แล้วก็ออกวิ่งไปอีกคน

“เอ้าไอ้ห่า แล้วก็จะอยู่ทำสัดไรวะ รอกูด้วย”

---

“อุ้ย นั่นพวกเพื่อนๆ ตัวไม่ใช่หรอ” อัยย์หันไปดู สามคนที่กำลังวิ่งมา

“สัด แห่กันมาหน้าสลอนเชียวนะพวกมึง” โด่บ่น

“แฮะๆ เล่นน้ำกันเหรอะ พวกกูเล่นด้วยดิวะ” เพื่อนรุ่นพี่ของโด่ว่า

“มึงไม่ต้องทำมาพูดเลย พวกมึงๆ อ้าปากก็เห็นไส้ติ่งแล้ว” โด่บ่น พวกเพื่อนๆ ของโด่ก็ได้แต่ยิ้ม

“อะโหย น้องนุ่นวันนี้ก็เซ็กซี่ไม่หยอกนะจ้ะ” แจ็คหันไปแซวนุ่นบ้าง เมื่อเห็นว่าโด่คอยทำท่าเป็นหมากินกระดูกอยู่

“พี่ก็เซ็กซี่แบบแนวๆ นะคะ กุงเกงว่ายน้ำลายหนอนชาเขียว” นุ่นว่าพลางมองดู

“อย่างมันอะเซ็กเสื่อม เป็นได้แค่หนอนชาเขียวอะจ้ะ” กานว่า

“เอาหน้ากันเข้าไปไอ้แก่” เพื่อนของโด่บ่น

นุ่นหันไปก็เห็นว่าเพียวกำลังคุยกับใครอยู่ ไม่นานคนๆ นั้นก็เดินจากไป นุ่นก็เดินขึ้นไปหาเพียว

“ใครอะเพียว” นุ่นมองตาม

“เอเจนซี่ครับ” เพียวเอานามบัตรให้นุ่นดู

“แม่เจ้าโว้ย แมวมอง” นุ่นดูนามบัตรแล้วก็ร้องขึ้น

“เค้ามาชวนไปออดิชั่นอะ” เพียวว่า

“จะไปหรอ”

“ไม่อะ ไม่อยากเป็นคนดัง เดี๋ยวไปไหนก็มีคนตามถ่ายรูป จะไปเที่ยวกะเพื่อนก็ไม่ได้ ทำไรก็ไม่สะดวก มีข่าวคาวขึ้นมาก็ฉาวโฉ่ไปทั่ว มันดีตรงไหนเป็นดารา นี่สู้อยู่เฉยๆ อย่างเพียวนะ แล้วก็มีคนคอยมาพูดใส่หูว่า อุ้ยหน้าเหมือนดาราเกาหลีเลย แบบนี้ดีกว่า” เพียวบ่นยาว

“โรคจิตไม่ใช่น้อยนะเนี่ย” นุ่นบ่นแล้วก็โดนเพียวลากลงไปเล่นน้ำต่อ

“วันหลังเค้าซื้อสีแดงให้ตัวใส่ดีกว่านิ” โด่ว่า

“ไม่เอาอะ มันเตะตาเกินไป อีกอย่างเราไม่ได้จะมาทะเลกันทุกวันนี่คะ ซื้อไปก็ไม่ใช่จะได้ใส่บ่อยๆ เปลืองออก” อัยย์ว่า

“อะจ้ะๆ เค้ารู้ว่าเมียเค้างก ตัวนิ” โด่เรียกเสียงอ้อน แล้วก็จับเปียยาวของอัยย์ขึ้นมา

“ทำไมหรอ”

“เกะกะมากไหม๊นิ” โด่ถาม

“เกะกะแล้วตัวให้ตัดหรอคะ” อัยย์ถามสวน

“ไม่อะ เค้าชอบยาวๆ แบบนี้อะ”

“เอ้อ ก็นั่นสิ แล้วจะถามทำไมอะคะ”

“วันนี้อาบน้ำด้วยกันนะ” โด่ขอ

“ไม่เอาอะ อาบกะตัวไม่สะอาดซักที เดี๋ยวตัวก็จับเค้าโช๊คในห้องน้ำอีก” อัยย์บ่น

“แฟนขอทั้งทีไม่ได้รึไง” โด่ทำน้ำเสียงอ้อน

“ก็อาบให้เสร็จก่อนจิคะ ถ้าตัวจะโช๊คนิ”

“โหย กว่าจะได้ขึ้นเตียง เดี๋ยวตัวก็ต้องมาทาโลชั่นอีก เป่าผมอีก” โด่บ่น

“ก็แล้วไงอะคะ เดี๋ยวพอตัวโช๊คเค้าในห้องน้ำแล้ว พอขึ้นเตียงตัวก็โช๊คเค้าอีกอะ มันก็มีค่าเท่ากันไม่ใช่หรอคะ”

“มันจะมาพลอดรักกันหรือมันจะมาเล่นน้ำวะเนี่ย” นุ่นบ่นดังๆ

---

“ตัวอ่านหนังสืออะไรนิ” โด่ถามเมื่อออกจากห้องน้ำมา

“การกดจุด แล้วก็การนวดสปาด้วยตนเองอะค่ะ”

“เมื่อยรึไง เดี๋ยวเค้านวดให้ก็ได้” โด่ใส่กางเกงขาสั้นแล้วก็คลานขึ้นเตียงมาดู

“ชิ ให้ตัวนวดให้ก็คงยังไม่ทันหายเมื่อยหรอกค่ะ เอาไว้นวดให้ตัวแหละ มานิเค้าจะทาโล่ชั่นให้” อัยย์วางหนังสือลง แล้วหันไปหยิบขวดโลชั่นมา

“อะ จะทาตรงไหนก็ทาเลย” โด่ลงนอนหงายท้อง เพราะไม่อยากขัดใจแฟนสาว อัยย์ก็ขึ้นไปนั่งบนตัวโด่แล้วก็ทาโลชั่น

“จะทาทุกวันทาให้ขาวเลย” อัยย์ว่า

“เอ้าๆ จะนั่งตรงนั้นก็ถอดกางเกงให้เค้าด้วย” โด่ว่า

“บ้า เดี๋ยวก่อนจิคะ ทาโลชั่นก่อน”

“ดีจังน้าตัวเนี่ย มีอะไรมาเล่นทุกวันเลย” โด่ว่าพลางมองท่าทางสนุกสนานกับการทาโลชั่นของแฟนสาว

“ก็ตัวจะได้ไม่เบื่อไง”

“ยังไงเค้าก็ไม่เบื่อหรอกน่า แต่ว่าไม่ได้กินกับข้าวฝีมือตัวมาหลายวันแล้วนิ” โด่บ่น

“กลับไปก็ได้กินนิคะ”

“เอ้อ เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าจะไปคุยกะลุงกอบพ่อของไอ้พี่กานหน่อยนิ ตัวเก็บของนะ เค้าจะพาไปเที่ยวเกาะ”

“พ่อของพี่กานหรอคะ วันนั้นไม่เห็นเลย” อัยย์ว่า

“ก็แกหย่ากะแม่ไอ้พี่กานแล้วไปอยู่มาเลฯ นานๆ ครั้งจะกลับมาซักทีอะนะ ไอ้พี่กานมันว่าพรุ่งนี้จะมาถึง” โด่ว่า

---

รุ่งขึ้นโด่ก็ไปที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬาของเพื่อนรุ่นพี่อีกครั้ง

“อ้าวพี่โด่” รุ่งร้องทักขึ้นเมื่อโด่เดินเข้าไปร้าน

“เอ้า ไอ้โด่มาๆๆ”

“หวัดดีลุงกอบ กินข้าวเหรอะ”

“เอ้อ มากินด้วยกันมา” ลุงแกชักชวน

“โอ้ยกินมาแล้ว ลุงตามสบายเลย” โด่ปฏิเสธ

“เป็นไงบ้างมึง ได้ยินว่าไปอยู่เชียงใหม่ตั้งสองสามปี” ลุงกอบถาม

“ก็ไปทำงานหนะลุง เก็บเงินเก็บทองไว้แต่งเมีย” โด่ว่า

“ก็ดี ถ้างั้นกูก็คงไม่ว่าอะไรมึงหรอกนะ” ลุงกอบว่า ทำเอาโด่งง

“แล้วพ่อไปเกี่ยวอะไรกะมันอะ” กานบ่นข้าวเต็มปากหลังจากฟังมานาน

“กูรู้หมดแล้วเรื่องมึงกะอีรุ่งนิ มึงจะเอาไงก็ให้พ่อแม่มึงมาคุยแล้วกัน” ลุงกอบว่า ทำเอากานพ่นข้าวออกมากลางวง

“เอ็งบอกลุงกอบหรอรุ่ง” โด่ลุกพรวด รุ่งก็ได้แต่ยิ้ม

“เออ มันบอกกูหมดแล้ว เรื่องมันเกิดแล้วกูก็ไม่ว่าไงขอให้มึงรับผิดชอบก็แล้วกัน” ลุงกอบว่า

“เอ้ยลุงกอบ ฉันกะรุ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกันแล้ว” โด่ว่า

“อะไรมึงพูดงี้หมายความว่ามึงจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม๊” ลุงกอบลุกพรวดขึ้นมาอีกคน

“เอ้ยพ่อใจเย็นก่อน” กานลุกพรวดขึ้นมาจับพ่อไว้

“เรื่องมันก็นานมาแล้วลุง ฉันก็มีแฟนของฉัน จะขุดคุ้ยให้ฉันมารับผิดชอบไม่ได้หรอกนะลุง” โด่ว่า

“เอ้า ลูกสาวกูทั้งคน มึงมาทำแบบนี้แล้วมึงจะไม่รับได้ไงวะ ถึงมันจะผ่านมาหลายปีแล้วไง มันก็ถือว่ามึงกะอีรุ่งได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว” ลุงกอบตบโต๊ะปังๆ โด่หันไปมองรุ่งอย่างเอาเรื่อง

“เออ ถ้าลุงจะเอาอย่างงั้นฉันก็ไม่ขัด” โด่ว่า รุ่งแอบยิ้มนิดๆ

“เอ้ย ไอ้โด่แล้วแฟนมึงอะ” กานท้วง

“แต่ถ้าลุงจะให้ฉันรับผิดชอบคนเดียวมันก็ไม่ยุติธรรม เพราะไม่ใช่มีแค่ฉันคนเดียวที่ได้เสียเป็นผัวรุ่งมัน” โด่ว่า

“พี่โด่” รุ่งลุกพรวดขึ้นมาอีกคน

“ไอ้พวกริมหาด มันก็ผัวรุ่งทั้งนั้น พวกที่ร้านขายของชำก็ใช่ ลุงไปถามก็แล้วกันใครๆ เค้าก็เป็นผัวรุ่งกันทั้งนั้น” โด่ว่า

“อะไรนะ จริงเหรอะอีรุ่ง” ลุงกอบตัวสั่นเพราะความโกรธ แล้วก็นั่งลงอีกเหมือนคนหมดแรง

“เอ็งไปถามผัวคนอื่นของเอ็งก่อน แล้วค่อยมาคุยกันรุ่ง ฉันกลับหละลุง” โด่ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ เดินดุ่มๆ ออกมาจากร้าน

“พี่โด่” รุ่งวิ่งตามออกมา

“เอ็งจะเอาไงอีก” โด่ถาม

“พี่ทำงี้ได้ไง” รุ่งตะโกนใส่

“แล้วเอ็งทำอะไร เอ็งจะมาเอาอะไรกะพี่ เอ็งก็เห็นอยู่ว่าพี่มีแฟนของพี่แล้ว ผัวเอ็งก็มีตั้งมากจับเอาไว้ซักคนซี่” โด่ว่า

“ก็ถ้าพวกมันทำการทำงาน ได้ดีเหมือนพี่ก็ว่าไปอย่างสิ” รุ่งโผลงออกไป

“เอ้อ คิดเหมือนกันหรอว่าอยากได้ผัวดีๆ ที่ทำการทำงานหนะ พี่จะบอกเอ็งให้นะ พี่ไปเชียงใหม่ก็เพราะอัยย์ เลิกบุหรี่ก็เพราะอัยย์ หางานทำก็เพราะอัยย์ ถ้าไม่ใช่เพราะอัยย์พี่ก็ยังเป็นเหมือนไอ้พวกนั้นเป็นไอ้ขี้ยาขี้เมา ก็ถ้าพี่เป็นอย่างนั้นเอ็งยังจะเอาอยู่ไหม๊” โด่ว่ายาว

“เอ้อ อะไรๆ ก็เพราะอีเหี้ยนั่น ก็เพราะมันพี่ถึงทิ้งฉันทิ้งบ้านไปอยู่กับมันถึงโน่นไง” รุ่งยังคงไม่ลดเสียง

“เอ็งอย่ามาพูดแบบนี้นะ อัยย์เค้าพยายามจะทำดีๆ กับเอ็ง เอ็งยังจะมาพูดแบบนี้อีกหรอ”

“ดีกับผีหนะสิ อีห่านั้นมันตอแหล พี่มันโง่ไม่รู้สันดารมัน มัวแต่ตาบอดหลงมันอยู่ได้ พี่ไม่รู้หรอกว่าวันนั้นมันเอาตังมาฟาดหัวฉัน ให้ฉันเลิกยุ่งกับพี่ แล้วมันก็บีบคอฉันเกือบตายรู้ไว้ด้วย” รุ่งว่า โด่เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ เมื่อได้ยินคำว่าบีบคอ เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง

“อ่อ รอยมือเอ็งหละสิรุ่ง พี่รู้แล้ว แฟนพี่ พี่สังเกตอยู่” โด่ว่า

“อะไรมันตางหากที่บีบคอฉันเกือบตาย อีสัดนั่นแรงถึงมันใช้มือเดียวบีบคอฉันเกือบตายพี่รู้ไหม๊” รุ่งพูดอย่างเหลืออด แล้วก็โดนโด่ฟาดหน้าไปทีเพราะโด่ก็เหลืออดเหมือนกัน โด่มองด้วยหางตาแล้วก็เดินออกมา กานวิ่งตามมา

“เอ้ยอะไรกันวะ”

“ถ้าแฟนกูเป็นไรไป มันจะโดนหนักกว่านั้น” โด่ว่าแล้วก็เดินออกมา กานก็วิ่งตามมาอีก

---

“แฟชั่นใหม่หรอวะ แก” นุ่นทักเมื่อเข้ามาที่ห้องของอัยย์แล้วก็เห็น อัยย์ที่กำลังเตรียมของอยู่ใส่ผ้าพันคอ

“แฟนชั่นแป๊ะไรแก ดูซะ” อัยย์ดึงผ้าพันคอออกให้เพื่อนสาวดู เป็นเวลาเดียวกับที่โด่มาถึงหน้าบังกะโล

“อะโห รอยดูดหรอวะ” นุ่นแซว

“รอยดูดบ้านแกจะเขียวอื๋อขนาดนี้หรอ” อัยย์บ่น

“หรือว่ารอยมือนังนั่น” นุ่นทำหน้าจริงจัง

“ก็ใช่หนะสิ เมื่อวานก็เกือบโดนจับได้ไม่เห็นรึไง” อัยย์ทำหน้างอ แล้วก็พันผ้าเอาไว้เหมือนเดิม

“เออ แกฉันว่าฉันไปเก็บของมั่งดีกว่า” ว่าแล้วนุ่นก็รีบลุกไป

“เอ้ย อะไรของแกอะ” อัยย์เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าโด่ยืนอยู่ที่ประตูกับกาน

“ทำไมไม่บอกเค้าตรงๆ” โด่ว่าทำหน้าจริงจังมาหาอัยย์ อัยย์ตกใจพูดไม่ออก

“เค้าขอโทษ” อัยย์พูดขอโทษไว้ก่อน โด่ก็เข้ามาดึงผ้าพันคอออก แล้วกอดอัยย์ไว้

“ถ้าตัวเป็นอะไรไปเค้าจะทำไง” โด่ว่า ทำให้อัยย์พอเข้าใจสถานการณ์

“ตัวนิ เค้าขอโทษ” อัยย์ว่า

“ตัวไม่ต้องขอโทษแล้ว เค้าตากหากต้องขอโทษ ที่ทำให้ตัวต้องเจ็บก็เพราะเค้า” โด่ว่า

“นี่อีรุ่งมันทำขนาดนี้เลยหรอวะ” กานบ่นแล้วทำท่าจะเดินออกไป

“พี่คะ พี่อย่าไปทำไรรุ่งเค้านะคะ อัยย์เข้าใจเค้า ผู้หญิงด้วยกันอัยย์รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง” อัยย์แสดงความเป็นนางเอกไปอีก ตอนแรกเธอตกใจนึกว่าโด่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่พอเห็นการกระทำของโด่ ก็ทำให้เธอรู้ว่า สถานการณ์ในขณะนี้เธอยังคงควบคุมมันได้

และก็คาดว่าคู่อริคงจะพยายามบอกความจริงกับโด่ และเธอควรจะสั่งสอนอย่างที่เคยพูดเอาไว้ และการสั่งสอนของเธอก็คือการแสดงว่าตัวเธอนั้นเป็นนางเอก ยิ่งเธอแสนดีเท่าไหร่ คู่อริของเธอก็จะถูกมองว่าแสนเลวมากเท่านั้น

กานเดินกลับไปแล้ว

“ตะเอง” อัยย์เรียก

“ทีหลังอย่าปิดเค้านะ มีอะไรต้องบอกเค้าทุกอย่างรู้ไหม๊” โด่ว่า

“ค่ะ สัญญาค่ะ แต่ตัวอย่าโกรธเค้านะ” อัยย์อ้อน

“เค้าไม่ได้โกรธตัวหรอก เค้าเป็นห่วงตัวนิ” โด่จ้องหน้าแฟนสาว

“ถึงต้องขอโทษไงที่ทำตัวเป็นห่วง” อัยย์ว่า แล้วก็ชักชวนโด่ให้เก็บของ เพื่อที่จะได้ไปเที่ยวเกาะกัน เมื่อไปถึงที่เรือจอดก็ช่วยกันเอาของขึ้นไปบนเรือ

“พี่โด่” รุ่งวิ่งมาอีก กานก็วิ่งตามมาพร้อมกับพวกเพื่อนๆ ของโด่

“มึงพอได้แล้วอีรุ่ง” กานเข้ามาจับน้อง รุ่งก็สะบัด

“พวกมึงไม่ต้องยุ่ง ไปให้หมดเลยไป ไป” รุ่นตะโกนไล่

“เอ้อ ถ้าไอ้โด่มันฆ่ามึงหมกเรือ ก็อย่าหาว่ากูไม่เตือนละกัน เอ้ย ขอให้สนุกนะเว้ย” กานว่า แล้วก็พาพวกขี้เมาเดินจากไป

“เอ็งมีอะไรอีก” โด่ว่า รุ่งยืนจ้องอยู่กับอัยย์ อัยย์ก็ทำท่าเหมือนจะพยายามไปซ่อนตัวอยู่หลังโด่

“พี่นุ่นขึ้นมาเลยๆ ไม่ต้องไปสาระเนกะเค้า” เพียวว่า แล้วก็ดึงนุ่นขึ้นเรือไป

“ฉันรู้ว่าพี่หลงอีนี่จนมองไม่เห็นอะไรแล้ว แต่วันนึงพี่จะได้เห็นสันดารของมัน อีนี่มันเลวแค่ไหนพี่จะได้รู้ แล้วพี่จะต้องเสียใจที่พี่ทำกับฉัน พี่จะต้องคลานกลับมาหาฉัน”

“เอ็งพอเหอะรุ่ง เลิกยุ่งกะพวกพี่ กลับไปทำตัวให้มันดีๆ เผื่อเอ็งจะได้ผัวดีๆ อย่างที่เอ็งอยากได้” โด่ว่า

“เอ้อ ฉันมันเลว แต่ก็ไม่เท่าอีนี่หรอกจะบอกให้ ฉันจะเตือนพี่เอาไว้ ระวังมันจะทำให้พี่ชิบหาย” รุ่งว่า

“พอๆ เอ็งกลับไปเถอะไป” ว่าแล้วโด่ก็พาอัยย์หันกลับไปทางเรือ ปล่อยทิ้งให้รุ่งยืนโมโหอยู่อย่างนั้น

อัยย์หันหน้ากลับมามองรุ่ง

“นังโง่” แล้วก็พูด โดยไม่มีเสียงออกมา เจตนาให้คนโดนด่ามองเห็นว่าเธอขยับปากพูดว่าอย่างไร แล้วก็ยิ้มเย้ยให้สะใจ

เมื่อขึ้นเรือได้โด่ก็พาอัยย์ไปหาที่นั่ง แล้วก็กอดอัยย์ไว้อย่างนั้น

“ตะเอง” อัยย์เรียก

“จ๋า”

“ตัวคิดว่าเค้าเป็นคนเลวรึเปล่าคะ” อัยย์ถาม

“ทำไมถามงั้นอะ”

“ก็เค้าไม่ใช่คนดีอะไรนี่คะ” อัยย์ว่า

“ตัวอย่าไปฟังคนอื่นพูดเลยน่า อย่าคิดมาก คนเราก็ไม่ได้ดีไปซะหมด เค้าก็เคยไม่ดี แต่ก็เพราะตัวนิ ถึงทำให้เค้ากลับตัวกลับใจมาได้ เค้าไม่ดียังไงตัวก็รักเค้าไม่ใช่หรอ”

“แล้วถ้าเค้าไม่ดีตัวจะรักเค้ารึเปล่าอะคะ” อัยย์ถามอีก

“ก็แฟนเค้า ไม่รักตัวจะให้เค้าไปรักแมวที่ไหนหืม” โด่ว่า

“ตะเอง”

“จ๋า”

“ไม่ว่าเค้าจะเลว หรือจะดี หรือจะเป็นยังไงก็ตาม เค้าสัญญาว่าจะเป็นเมียที่ดีของตัว จะพยายามทำให้ตัวมีความสุข จะรักตัวคนเดียว เชื่อเค้านะคะ เค้าทำทุกสิ่งทุกอย่างก็เพราะรักตัวทั้งนั้น”

“จ้า เค้าก็รักตัว”

แล้วหนังเรื่องนี้ ก็ไม่มีนางเอกจริงๆ .......ซักคน

จบ